Wekenlange knalfuif richting jaarwisseling is alweer begonnen

De nog redelijk onschuldige knallers in de jaren tachtig, Astronauten geheten, ik had er niets mee. Later kwamen de strijkers die je al een fikse gehoorbeschadiging konden bezorgen. En hoe die vernietigende ‘bommen’ tegenwoordig heten, wil ik helemaal niet meer weten.

Nooit een gulden of euro uitgegeven aan vuurwerk? Nee, kostte mij geen enkele moeite. En dat terwijl de firma Jongbloed in mijn geboortedorp Lunteren sinds jaar en dag de Vuurwerkwinkel bestiert. Soms valt de appel wat verder van de boom.

Ik gun een ieder zijn pleziertje, echt waar. Laat een vader met zijn zoon of dochter rond de jaarwisseling het mooiste siervuurwerk ontbranden, vind ik dat stiekem nog wel mooi.

Mijn eigen zoon heeft dat genoegen thuis voor de deur nooit mogen beleven met zijn pa. Maar gelukkig waren er de nieuwjaarsfeestjes bij familie in Barneveld. Twee leuke ooms verzorgden altijd wel een kleine vuurwerkshow.

Sinterklaas moet officieel nog gevierd, de kerstman staat te trappelen van ongeduld. Maar oud en nieuw voelt soms al akelig dichtbij.

Begin vorige week op een avond tegen middernacht zat ik opeens rechtop in bed. Ergens in Bennekom klonk een verwoestende knal. Leek het alsof twee straten verderop op z’n minst een voordeur uit een woonhuis werd geblazen. Niet normaal.

Wat was daar nu leuk aan? Ach ja, die vraag kon een vuurwerkhater nooit beantwoorden.

Hoe dan ook. De wekenlange knalfuif richting de jaarwisseling was alweer begonnen. Aan mijn lijf geen polonaise.