Stadse Fratsen: Koekoek!

De koekoeksklok was bijna drie maanden daarvoor in ons leven gekomen. Ineens hing-ie daar. Geïnstalleerd door mijn schoonvader die - zoals alleen hij dat kan - het apparaat eigenhandig tot leven had gewekt. Niet zo maar een koekoeksklok maar een Schwarzwalder. Iedere koekoeksklok die wat voorstelt komt uit het Schwarzwald.

Vroeger bij ons thuis stond er in elke ruimte ‘n klok. Niet één met een koekoek, maar toch. De ene klok was nog niet uitgetingeld of de ander begon te slaan. Om overspannen van te raken. De mooiste - ooit cadeau gedaan aan mijn opa en oma toen ze trouwden in 1921 - hangt al twintig jaar bij mij. Het uurwerk heb ik stopgezet.

Voor de koekoek voel ik vanaf het prille begin sympathie. De gedrevenheid waarmee-ie steeds uit zijn hok komt - niet zelden twaalf keer achter elkaar - ontroert. 

Waar het nou precies misging, vlak voor ik thuis kwam, weet ik niet. Vast staat dat-ie met koekoek en al van de muur is gekomen en op de grond is gesmakt. Mijn vriendin slaakte er een kreet bij.

Na het nodige reparatiewerk ligt de klok nu voor de schoorsteenmantel. Van buiten is er niets meer aan te zien en van binnen schijnt-ie ook niets te mankeren. Een degelijker schroefje in de muur en alles is opgelost, zegt mijn schoonvader. 

Als ik eraan voorbij loop kan ik niet nalaten met een vingernagel het deurtje open te peuteren. Reden voor de koekoek om even geluidsloos naar buiten te piepen. Ik denk dat het goed komt.