Ik verlang naar die avonden in de kroeg. Tegen sluitingstijd borrelden wilde plannen op

Ik verlang terug naar die avonden in de kroeg waarop onze bescheiden levens groots en meeslepend leken. Tegen sluitingstijd borrelden wilde plannen op. We geloofden ooit dat we, met iedereen die nog in café Vrijdag zat, een buitenhuisje in Italië gingen kopen. Iemand was met foto’s rondgegaan van een idyllisch uitziende krotwoning in de hak van Italië.

Kenmerkend pandemisch straatbeeld: het verloren mondkapje. Vaak een lichtblauwe, zo af en toe een zwarte. De een verfrommeld, de ander nog in goede staat. Jaargetijde en pandemie kwamen vanmorgen vroeg prachtig samen in het bevroren mondkapje. Midden op het pad. Met de kleur van antivries. (Desondanks was hij stijf bevroren.)

Je komt kapjes tegen waar iemand met de fiets overheen gereden is. Ik denk opzettelijk. Mogelijk is de fietser er speciaal voor omgedraaid. Met wat extra druk op het voorwiel dwars over dat kapje heen. Een volkomen zinloze daad die veel genoegdoening zal opleveren.