Vluchten. Dat kan niet. Weet ik ook wel. Maar de gedachte… Daar zat een zalige, hartige smaak aan

Ik zette de opties op een rij. Een lijstje, uit nood geboren. Bovenaan stond ‘ontsnappen’. Klonk goed. Voelde ook lekker. Vluchten. Er tussenuit piepen. Dat kan niet. Weet ik ook wel. Maar de gedachte… Daar zat een zalige, hartige smaak aan. Denk aan oude kaas. Umami.

Er zat wat dwars. Een bibliotheekboek, zo bleek. Ik was vergeten dat ik het in mijn bezit had. Het boek was te laat. Maanden. (Bibliothecarissen zijn vergevingsgezinde mensen. Die in Arnhem stralen een serene, Marie Kondo-achtige opgeruimdheid uit. Ik reken op hun clementie.)

Ook op de lijst: heel hard schreeuwen. Het liefst staand. Ergens bovenop. Hoog. Een berg. Een heuvel. De heuvel in het park. Waar de zonnetempel op staat. En daar klim ik dan bovenop. Op dat hunnebed-achtige kunstwerk van opgestapelde granieten blokken, waar op de langste dag van het jaar de zon heel even van de ene gepolijste steen op de andere weerkaatst. Als teken van boven. Van de goden. Van Moeder Natuur. Weet ik het. 

Goede plek om te schreeuwen. Met één langgerekte uithaal bezweer ik de pandemie.