‘Daar lagen we, mijn zoon met serieuze schade en ik. Ik voelde me een aandachttrekker’

Ik ben niet banger voor de inhoud van de injectiespuit dan voor de frikandel speciaal op de hoek, de paprikachips die ik nog wel eens nuttig of de dieseldampen van een langsrijdende vrachtwagen. Wel vrees ik het moment dat de spuit in mijn arm verdwijnt.

Bij de weinige keren dat ik bloed moest geven voor onderzoek of een injectie kreeg na een hondenbeet, sloeg mijn ademhaling vaak zodanig op hol dat ik ter plekke zwart voor de ogen zag. Hoewel ik me altijd concentreer op diep doorademen, vliegen mijn gedachten onwillekeurig naar de plek waar die vreemde indringer mijn lichaam binnenkomt.

Dat soort medische dingen vind ik lastig. Een jaar of vijf geleden viel mijn zoon tijdens een nachtelijke fietstocht naar de stad met een bierflesje in zijn hand. Dat werd een vrij bloederige aangelegenheid. Ik zag hem met een beteuterd gezicht op de eerste hulp, toen een verpleegkundige met een pincet glassplinters uit zijn hand probeerde te peuteren.

Toen ze aan een grote scherf begon te trekken, kwam mijn zoon ondanks de verdoving een halve meter los van het behandeltafel. Ik voelde zijn pijn en daarna ook de duizelingen in mijn eigen hoofd. Er rolde een druppel zweet over mijn hoofd en er volgden meer straaltjes.

,,Wilt u even liggen?”, vroeg de verpleegkundige en zo lagen we daar: mijn zoon met serieuze schade en ik. Ik voelde me een aandachttrekker.

Het was tenslotte zijn moment.