Het schoot onmiddellijk door mijn hoofd: mijn tandarts zou toch niet jarig zijn?

Het ging om een serieus wetenschappelijk onderzoek. Een chirurg wil, net als iedereen, op zijn of haar verjaardag op tijd naar huis en raffelt de operatie dan misschien een beetje af. Of hij/zij moet steeds denken aan die leuke cadeautjes van de kinderen.

Even later begon hij tijdens het wrikken zachtjes te zingen: ‘Oh, oh, Den Haag, mooie stad achter de duinen’. Mogelijk had hij kort daarvoor het nieuws uit Den Haag gehoord over de strenge coronamaatregelen die aanstaande waren. Of hij vond het gewoon een leuk liedje.

Na de ‘operatie’, die eigenlijk wel meeviel, durfde ik het onderzoek waarover ik ’s ochtends had gehoord aan te snijden. Mijn tandarts bleek ervan op de hoogte. Ik vroeg hem daarop of hij toevallig jarig was. Zijn assistente gaf antwoord: ‘Nee, op 6 januari.’ Een pak van mijn hart!

Ik moest een volgende afspraak maken voor het verwijderen van de hechtingen. Gelukkig kan ik daarvoor volgende week al terecht. Ruim voor 6 januari dus. Sinds maandagmiddag staat de naam van mijn tandarts op onze verjaardagskalender in de wc.