Iedereen heeft het erover: het kasteel waar je jeugddroom weer even tot leven komt. Mijn vrienden in Utrecht zagen het weken geleden op het nieuws en sindsdien gaat het nergens anders meer over. Ze hebben geen kaarten voor het uitverkochte evenement, maar blijkbaar is de gebeurtenis zelf al noemenswaardig genoeg.

Ik heb geen flauw idee waarom. De hype rond Harry Potter is aan mij voorbijgegaan. Ik leef wat dat betreft op een totaal andere planeet, ik val buiten de boot. Wat is er leuk aan gevechten met monsters en tovenaars in een spookachtig kasteel? Ik heb geen film gezien. Harry hoefde niet zo nodig voor mij.

Tot voor kort dacht ik ook dat het gewoon een serie films was waar wat jongens uit mijn klas toevallig gek op waren. Een stapel dikke boeken die mijn nicht verslond. Maar nu lijkt iedereen wel fan. Je desinteresse tonen, is vragen om verbaasde blikken van onbegrip. Harry is onderdeel van onze jeugdcultuur. Een fandag mag niet ontbreken.

Afgelopen jaar werd er voor het eerst zo'n dag georganiseerd, maar de locatie - een industrieterrein in Almere - viel niet in de smaak. Uiteraard doet ons Betuwse kasteel dat wel. Een filmisch decor. Voor even is Doornenburg niets minder dan een replica van Zweinstein.

Ik ben er daarom erg trots op dat ik me voor een keer kan mengen in de gesprekken met mijn vrienden, waarin zij hysterisch roepen dat ze echt kaarten willen scoren voor het volgende Harry Potter-event. Luchtig deel ik mee: "Oh, dat in Doornenburg. Dat spreek je zo uit, ja. Door-nen-burg. Ik woon daar toevallig vlakbij."
Dat levert verbaasde blikken van waardering op.