's Middags nemen we de nieuwe accommodatie aan de andere kant van het dorp in gebruik. De wedstrijd op het oude veld wordt nooit uitgespeeld. 

De klokken luiden ten teken dat de mis in de kerk is beëindigd en we zien een speler van de tegenpartij lopen op een diepe bal. Onze doelman komt uit en werpt zich in de baan van het schot. De bal verdwijnt over de zijlijn. Onze keeper blijft liggen. Dan begint hij over zijn hele lichaam te trillen.

Misschien zijn dit de momenten dat duidelijk wordt met wie je de oorlog wint en met wie niet. Mijn neef, sportinstructeur in het leger, sprint zonder aarzeling vanaf onze zijde het veld op. In zijn spoor de verzorger. Ze knielen bij de trillende keeper die de bal in het gezicht kreeg en zijn tong heeft ingeslikt. Hij krijgt geen lucht meer.  

Ik schrik zo van het trillende lichaam dat ikzelf vergeet te ademen. Het wordt grijs voor mijn ogen, nog net niet zwart. Wankelend haal ik de openstaande deur van de kleedkamer en zak op een bank. Ik ben niet de eerste. Naast mij zit de keeper van mijn team, met het hoofd in zijn handen.

Mijn neef en de verzorger redden het leven van de doelman. Een ambulance brengt hem naar het ziekenhuis. 's Middags spelen we de wedstrijd op het nieuwe veld. En een paar weken later zien we de doelman weer. Ongeschonden maar met bril want door zuurstofgebrek is zijn zicht tijdelijk minder. 

Hij vertelt hoe het was gebeurd. Hij ging voor de bal.