David Sandes (53). ,,Ik bel en zoom. We praten als tienermeisjes, onophoudelijk en giechelend.” © Privécollectie

David Sandes uit Huissen is nu pianist in Parijs. ‘De coronacrisis werkt beter dan religie’

Het virus en ikHUISSEN/PARIJS - David Sandes (53) groeide op in Huissen en trok in 1999 naar Frankrijk. Vanuit Parijs vertelt de professioneel pianist over de coronasituatie daar.

Hans Schmeinck 22-03-21, 11:00

,,Het is zondagavond en ik speel piano. Ik wil mijn corona-huisarrest artistiek uitbuiten. Ik studeer Chopin Etudes. De concentratie hapert, na een kwartier speel ik Blue Monk en vervolgens staar ik stil naar de muur. De buurvrouw gilt. Ze heeft slaande ruzie met haar vriend. Die is ook pianist en probeert al weken de sonate van List te spelen. Ach, iedere Parijse kunstenaar zit in een crisis.”

Mensen mijden. Ik doe mijn best, maar de vervelendste onder hen blijven over
David Sandes

,,‘Als je maar gezond bent’, zei mijn moeder vroeger altijd, om me gerust te stellen, als ik haar belde. Gezond ben ik. Dagelijks douche ik koud en doe Wim Hofs ademhalingsoefening. Soms twee keer per dag, als ik bijvoorbeeld de metro heb genomen. Een sterk immuunsysteem opbouwen, dagelijkse kniebuigingen en Tabatatraining. Thuis, want de sportschool is dicht.”

,,En mensen mijden. Ik doe mijn best, maar de vervelendste onder hen blijven over, bij de zogenaamde noodzakelijke contacten. Nou, nee… het valt mee. Ik ben sinds de pandemie empathischer geworden voor het lijden van anderen. De coronacrisis werkt beter dan religie.”

,,Veel vrienden zijn echter ziek geworden. Een naaste is waarschijnlijk overleden door Covid-19. Hij was 54 en is in allerijl begraven. De thuiswerkers maken het goed. Ze zijn in ieder geval thuis. En altijd aan het werk. Soms Netflix. En de koelkast, daarna de weegschaal. Ik heb geen medelijden hoor.”

,,Maar wel met de geliefde vrienden op leeftijd, die de deur niet uit durven, omdat ze de Wim Hof-oefeningen niet doen. Soms hebben ze kinderen. Reden om te overleven. En dus bang. Ik bel en zoom met hen. We praten als tienermeisjes, onophoudelijk en giechelend. Dat is het contact nu met mijn gevoelsleven.”

,,Met een mondkapje op naar de bakker. Je handen wassen met gel. Het stokbrood aanwijzen en geen au revoir zeggen. Parijzenaars zijn niet vriendelijk. Enfin, ik houd het kort, want jullie moeten zo meteen ook weer binnen zijn in Nederland.”

,,Met het inenten wacht ik nog even. Een vriendin van 83 eveneens. De eerste missie gaat vaak mis. Nee, ik laat me wél inenten. De eerste missie zal slagen, omdat wij de moedigen zijn die de uitdaging aan gaan.”