,,Vanaf begin maart was ik de enige verslaggever bij De Gelderlander die fulltime op het onderwerp ‘corona’ zat. Ik verzamelde al het nieuws dat over het virus binnenkwam en schreef zelf ook veel. Inmiddels schrijven álle verslaggevers van onze krant over corona. We proberen nu soms naar onderwerpen te zoeken die niét over corona gaan, voor een beetje balans. Maar dat is moeilijk. Het virus raakt elk onderwerp.”

,,Ja. Mijn column, die twee á drie keer per week in De Gelderland wordt gepubliceerd, heeft als titel ‘Leven en dood’. Levensvragen staan in de column centraal. Het zijn vragen die bij mij persoonlijk opkomen. In deze periode zijn veel van m’n columns gerelateerd aan corona. ‘Waarom maakt tegenspoed het beste in de mens los?’, ‘Waarom groeten we elkaar nu vaker?’ en ‘Bestaat die vergrote barmhartigheid en medemenselijkheid van nu straks ook nog?’

Ik vraag me de laatste tijd vaak af waarom sommige mensen geen gevolg geven aan de instructies van het RIVM. Is dat onwetendheid? Nonchalance? Of gewoon egoïsme? Ik zie in het straatbeeld veel mensen van begin 70, die zich weinig van de voorgeschreven regels aantrekken. Daar probeer ik een antwoord op te vinden. Zou dat nog voortkomen uit hun hippietijd, waarin ‘Fuck de overheid’ het credo was?”

,,Al 15 jaar speel ik elke week zaalvoetbal met een clubje mannen. Niveau nul, maar wij vinden onszelf geweldig. De groep bestaat uit mannen van alle leeftijden en verschillende nationaliteiten. Het is een heel hecht clubje geworden. We hebben een app-groep, waarin we voetbalgrapjes delen. Walter (66) liep altijd voorop met die grapjes. Een paar weken geleden kwam in de app het bericht dat één van onze voetballers opgenomen was in het ziekenhuis met coronaverschijnselen. Daar schrokken we van, maar een halve dag later kwam de melding dat hij alweer naar huis mocht. Opluchting! Tot vier uur ná dat berichtje ineens de dochter van Walter appte. Walter had coronaverschijnselen en was per ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Wéér een voetballer in het ziekenhuis! Daarna volgden de appjes in een rap tempo. Het zuurstofgehalte van z’n bloed was te laag. Hij werd beademd. Hij was op de intensive care opgenomen. En toen het bericht dat hij een hartstilstand had gekregen en overleden was. Ongelofelijk. Onbegrijpelijk. Ineens kwam corona heel dichtbij. Het was geen getal meer. Het was een mens, Walter.

We konden niet naar de uitvaart van Walter, er mocht maar 30 man bij aanwezig zijn. Als voetbalmaatjes vormden we een erehaag in zijn straat. Zo waren we toch heel dichtbij. Normaal gesproken kom je na zo’n groot verlies meteen bij elkaar om de armen om elkaar heen te slaan en elkaar te troosten. Dat kon nu niet. Stonden we daar op de dag van de uitvaart bij hem in de straat anderhalve meter van elkaar en met betraande ogen naar elkaar te kijken.

,,Het waren zware weken, maar ik kan het wel loslaten en mijn werk doen. Ik heb het van mij afgeschreven en een verhaal over Walter gemaakt. Uiteraard heb ik dat eerst laten lezen aan z’n vrouw. Ze vond het mooi. Ik vond dat ik dat verhaal moest schrijven. Ik wilde er mee laten zien dat corona een sluipmoordenaar is die iedereen kan raken, ook jou en mij.”

,,Ja. Wakker schudden. Laten zien dat het iedereen kan treffen. Nu ik de gevolgen van corona van zo dichtbij heb meegemaakt, was ik m’n handen tot ik er bij neerval. Bijna paranoia. En ik houd alle RIVM-maatregelen in acht. Ik kan boos worden als motorrijders op de dijk in Nijmegen ervoor zorgen dat wandelaars dicht bij elkaar moeten lopen. Of als ik hoor dat 22 man in een café in de buurt aan het pokeren waren. Daar moet de media aandacht aan besteden en dat doen we ook. Ik vind sowieso dat de media het goed doen in deze tijden. Zoals alle hoofdredacteuren van de kranten die hebben opgeroepen tot voorzichtigheid. Hou vol!, dat is de belangrijkste boodschap voor de komende tijd.”