Janita wilde eigenlijk niet zoveel tattoos, tót ze Ben Saunders ontmoette

,,Op mijn vijftiende wilde ik een tattoo. Mijn ouders stemden toe. Ze dachten: Janita krabbelt toch terug. Mijn vader ging mee. Hij dacht dat ik zou gaan huilen. Maar ik huilde niet. Ik lachte terwijl de tatoeëerder een rat uit de Chinese astrologie op mijn enkel zette. De enkel is heel gevoelig. De verbaasde tatoeëerder zei: ‘Ik heb zoveel stoere kerels zien huilen, maar jij moet lachen!’. Ik lachte van de zenuwen, ik wilde niet huilen.

De vuurtoren en het stuurwiel op mijn arm symboliseren mijn oma. Als schippers vroeger de vuurtoren zagen, wisten ze: bijna thuis. Oma voelt als thuis. Het stuurwiel staat voor de adviezen waarmee ze me de goede kant op stuurt.

Ik heb ook een woonwagentattoo. Ik ben opgegroeid op een kamp. Het kamp is een familie georiënteerde gemeenschap. Gastvrij. De deur staat altijd open. Kookte mijn moeder iets dat ik niet lekker vond, at ik bij mijn tante. Nu woon ik in een huis, maar heb geen idee hoe mijn buren heten. Jammer.

Vroeger werden tattoos met opgetrokken wenkbrauwen bekeken. Tegenwoordig word je bewonderd. Ik help Ben in zijn tattooshop en merk het aan onze klanten. Van bouwvakker tot advocaat. Tattoos zijn maatschappelijk geaccepteerd.”