Het gekrijs van vossen gaat door merg en been

Ik hou niet van dit soort films maar wel van vossen, en hoe ironisch is het dat filmmakers juist die stem gebruiken, terwijl het leven van dit dier sinds de oudheid lijkt op een horrorfilm vol gruwelijkheden, die hem door de mens zijn aangedaan. Waar de leeuw als nobel en het paard als edel wordt ervaren, krijgt de vos het predicaat sluw en gemeen. 

‘De beste vos is een dode vos’, dat was en is soms nog steeds de stelregel van jagers en boeren. Gebruikmakend van gif, klemmen en strikken zijn vossen eeuwenlang bestreden, alles was geoorloofd, zelfs het uitgraven van hun burchten waarbij de oude- en jonge vossen met knuppels werden doodgeslagen of door honden verscheurd. 

Ook nu nog geeft onze provincie toestemming om vossen te bejagen, maar dan enkel met het geweer. Gelukkig is de vos slim, ondanks brute vervolging hield hij moedig stand. Als toppredator heeft hij, sinds de terugkeer van de wolf op de Veluwe, zijn nummer één positie verloren en er zelfs een geduchte vijand bij gekregen. 

Maar opportunistisch als vossen zijn, hebben zij hun leefgebied reeds jaren geleden uitgebreid naar andere plekken waar voedsel te halen is, zoals in en rond onze steden. Daar zijn de straten, pleinen en parken sinds het instellen van de avondklok na negen uur uitgestorven. Een eldorado voor stadsvossen in hun wittebroodsweken.

En zo kan het deze winter gebeuren dat er terwijl u naar het late NOS Journaal kijkt, plotsklaps een angstaanjagend gekrijs uit uw tuin of van de straat klinkt. Het geluid gaat door merg een been, u zit in een horrorfilm, getiteld Covid-19.