Wat te doen met de rolstoel die meer sneeuw had verzameld dan een gemiddelde shovelbek?

Ik draaide Job om, zodat ik hem achter me aan kon trekken. Hij stak zijn tong uit, want het was opnieuw gaan sneeuwen. Elk vlokje slikte hij door.

Op de grote weg werden we links en rechts ingehaald door opgewekte ouders die als pronkpaarden een arretje trokken met daarop hun kleurig ingepakte kroost. Mooie rechte sleesporen. Wij maakten slingerende lijnen alsof we straalbezopen waren. Soms riep ik wat naar het vlokjeshappende kind achter me. ‘Alles oké?’ Vanwege de mutsflappen over zijn oren hoorde hij me niet.