Kunst van kunst van oud

Nu de Tour de France de sportpagina's weer beheerst, plopt ook overal wielerliefde in allerlei vormen op. Hubert van Soest uit Velp bijvoorbeeld maakt kunstwerkjes van oude rijwielonderdelen. Zeg maar dat hij kunst van antiek maakt. Of van afval, als je het zo wil zien. 

En dan wordt het weer iets nieuws. Een lamp, en kapstok, een grafmonumentje. Of een fietsmoment in beeld waar een overwinning wordt gehaald. Met een likje van dit, een stukje van dat, een ingreep zus, een kneepje zo, en dan natuurlijk vooral met het oog en de handigheid. Dat zijn zo de onderdelen van het kunstenaarschap.

Als fotograaf is het natuurlijk altijd fijn iets van schoonheid voor je lens te krijgen. Kleur en vorm in het echt laten zich prima vangen in kleur en vorm in een foto. Een specialiteit van fotografie is wel dat je nog meer beeldelementen hebt dan de werkelijkheid. Dus maak je opnieuw een kunstwerkje, nu fotografisch.

Hier is slim gewerkt met veel onscherpte en maar heel weinig scherpte. Alleen het kettingkunstwerkje is scherp. Een grote lensopening veroorzaakt dat. Hubert, die misschien wel hoopte zelf het hoofdonderwerp van de foto te zijn, is onscherp gebleven. Maar hoe grappig, hij is wel ín zijn eigen werkstuk terecht gekomen. Het zijn twee fietsers waarvan de ene, de groene ineens groter is geworden dan de ander, de gele. Dat komt door het perspectief. De fotograaf zit heel dichtbij met zijn groothoeklens. De handen zijn daardoor veel groter dan natuurlijk.

Maar deze foto kon alleen zo gemaakt worden doordat de fotograaf voor het werkstuk en de maker door de knieën ging. We kijken zo dankzij dit beeld óp naar de creator en zijn creatie. Wie zou zo nou niet willen worden bekeken?