Niets is hoe het eruitziet

In Arnhem staat sinds begin jaren 80 de zogenoemde Blikken Bioscoop. De buitenkant is namelijk bekleed met metalen platen en als je niet beter weet kan je dat best blik noemen. Maar van die volksmondnaam willen ze bij het bioscoopbedrijf af en dus wordt er verbouwd. Het 'blik' gaat van de gevels af, want wie wil er nou niet liever in zilver of goud of hout zitten?

Aan de binnenkant is de verbouwing al in volle gang, zo laat de fotograaf ons zien. Niks modern metaal meer, maar met mooie wandbetimmering maakt het meteen een warme indruk. Hoe komt het dat we bij eikenhout eerder een warm gevoel krijgen dan bij aluminium? 

Je zou toch denken dat het scheelt als je de kachel opstookt en dat de kleur er dan niet toe doet? Maar ja, er zijn nu eenmaal kleuren die we warm noemen en daar hoort dit hout bij. 

De fotograaf geeft ons een leuk lesje diepte kijken. We kennen de perspectieflijnen van de tekenlessen waarbij lijnen op de horizon bij elkaar komen in het verdwijnpunt. Maar hier kijken we naar beneden en daar is geen horizon! Toch lopen de lijnen stijl naar elkaar toe, ergens in het midden waar die schilder net nog een laatste likje aanbrengt. 

Maar kijk eens goed, er loopt geen lijn recht. Niet alleen is de camera omlaag gericht, ook de lijnen van de trapleuningen zijn niet horizontaal. Dat is voor een architectuurtekenaar geen makkelijk klus maar de fotograaf draait er zijn hand niet voor om.

Het resultaat van zo de blik kantelen is wel dat niets meer de oorspronkelijke vorm heeft. Die ene plaat die de trap afgedragen wordt, knip die eens denkbeeldig uit de foto. Dan heb je een volkomen ongelijkzijdige vierhoek. Bijzonder toch dat we er ondertussen wel van overtuigd zijn dat hier echt wel recht gezaagd is. En vergeet dan dat het een gipsen plaat is. Die wordt straks ergens achter weggewerkt.