Eind dit jaar vier ik een klein jubileum. Dan woon ik twintig jaar in Veenendaal. Maar goed dat mijn twintig jaar jongere ik dat nog niet wist bij de verhuizing. Dan was-ie nooit gegaan. Hij had eigenlijk 21 jaar geleden al in Veenendaal neer moeten strijken. Laat ik maar zeggen dat wonen en leven in dat dorp niet in de categorie te bereiken levensdoelen was opgenomen. Destijds moest je echter wonen in de plaats waar je werkte. Een aanbod dat je niet kon weigeren.

Wonen in dat onbekende dorp, het zou hooguit een vluggertje worden. Maar het kan raar lopen in het leven. Voor je het weet, wordt een moetje een relatie van twintig jaar. Hotel California op het toegangsbord bij de bebouwde kom? Niet echt, ik kan altijd weg en check elke avond weer in. Vrijwillig.

Of het niet saai is, twintig jaar in dezelfde plaats wonen? Alleen als je op je woonpartner uitgekeken raakt. Gaat je niet lukken in Veenendaal. Daar verandert alles.

Twintig jaar ouder en twintig jaar wijzer weet ik nog steeds niet wat de aantrekkingskracht van het dorp is. Veenendaal blijft fascineren.

Geen idee of ik hier mijn laatste ademreutel uit ga blazen. Geen idee waar ik dan heen ga. De hel ligt al in Veenendaal. Kijk maar op de kaart. De hemel heb ik nog niet kunnen vinden, ondanks een woud aan kerken. Alleen mijn stoffelijk overschot, zouden jullie dat alsjeblieft weer terug naar Nijmegen willen brengen? Ik heb overigens geen haast hoor, ik ben vast van plan om dit verhaal nog een keer te schrijven. Dan over mijn vijftigste verblijfjaar in Veenendaal. Deo volente, zoals ze in Veenendaal zeggen.