Daarom | Foto van een plek des onheils: voor nabestaanden is het altíjd te confronterend
journalistieke duidingELST - Een foto van de plek des onheils na een ernstig ongeval komt altijd keihard binnen. De plek waar iemand het leven heeft gelaten, blijft voor direct betrokkenen een beladen locatie. Een decor van heel veel leed.
Delen per e-mail
Moet je dat als krant allemaal zo laten zien? Die vraag kregen we naar aanleiding van het plaatsen van beeld van een ongeluk bij Elst dat vorig weekeinde twee inzittenden het leven kostte. Daarop zag je goed waar het gebeurd was en hoe het wrak van de verongelukte auto eruit zag.
Het op de voorpagina plaatsen van deze foto kon volgens een lezer- een bekende van de slachtoffers- op niets anders wijzen dan dat we 'sensatie zoeken’. Voor direct betrokkenen zal ieder rationeel tegenargument geen reden zijn. Vanuit hun perspectief is dat meer dan begrijpelijk. Zo’n foto ís pijnlijk. Alles wat herinnert aan het ongeval is confronterend. De auto van een slachtoffer dus ook.
In de wekelijkse rubriek ‘Daarom‘ legt De Gelderlander uit waarom de redactie bepaalde journalistieke keuzes bij het maken van site en krant heeft gemaakt. Deze week: publicatie van ongevallenfoto's
Dat laatste maakt dat journalistieke afwegingen nooit helemaal in de pas zullen lopen met de emoties van nabestaanden. Je houdt als redactie zeker rekening met het leed van een ander, maar deze foto voldeed aan alle prudentie die we bij ongelukkenfoto's in achting nemen.
Hij had - cru gezegd - nieuwswaarde, je zag geen slachtoffers, het kenteken was onzichtbaar en bovenal: dit beeld paste bij de context van het artikel dat we op de maandagochtend na dit ongeval brachten.
Een weekend dat een triest record van in totaal vier overleden verkeersslachtoffers in onze regio telde. Niet sensatie, maar de breed gedeelde zorgen over zoveel doden in het verkeer waren reden voor de publicatie op de voorpagina. Het bijbehorende beeld uit Elst was rauw, maar ook relevant.
Van veel leed op de wereld publiceren we nieuwsfoto’s. Op het moment dat dat leed dichtbij komt, in je eigen regio, ligt dat nog gevoeliger. Logisch. Waar nabestaanden vol emotie en betrokkenheid zitten, moeten journalisten meer afstand houden. Kijken ze zakelijker naar het nieuws. Anders kan je geen krant en nieuwssite maken.
De kritiek van de nabestaande op onze keuze voor de foto moeten we vooral niet negeren. Die wijst ons erop dat andermans leed nooit een blinde vlek mag worden. En we de vraag 'kan dit?’ telkens hardop ter redactie moeten blijven stellen.
Niki van der Naald is chef nieuws en online. Zij schrijft over journalistieke keuzes. Vragen? N.vdNaald@gelderlander.nl
Verder in het nieuws
-
journalistieke duiding Daarom | Klakkeloos jargontaal van instanties overnemen duidt op luie journalistiek
-
Interview Bij columnist Martijn Brugman liggen de komkommers buiten de koelkast
-
Achter het Verhaal ‘Van verbazing naar verdriet’: Wilma de Cort blikt terug op haar serie over Dementie
-
journalistieke duiding Als club in één adem genoemd worden met een verdachte, dat is balen ja
Wie ben je? Wat bepaalt je identiteit? Bij ieder verhaal dat we bij De Gelderlander schrijven over in opspraak geraakte mensen komt die vraag weer opborrelen. Een lastige vraag. Helemaal bij mensen die negatief in het nieuws komen en enige vorm van bekendheid bij het publiek genieten. Eef K. uit Arnhem was en is er zo een. Bekend in Gelderland als volkszanger en jarenlang voorzitter en hét gezicht van de Arnhemse voetbalclub MASV. Over K. heeft De Gelderlander het afgelopen half jaar meermaals geschreven. Niet in positieve zin, nee. Want Eef K. wordt verdacht van het neerschieten van een plaatsgenoot. Acht artikelen publiceerden we tot nu toe dan ook over die zaak. Eef K. baalde dat hij telkens zo in het nieuws komt. -
over ons De site en krant onder leiding van vrouwen gemaakt: ‘oh, dan blijf ik thuis’
De premium artikelen, columns en opinies die je vandaag op deze site leest zijn voor de gelegenheid gemaakt door een bijna volledig vrouwelijke redactieleiding. In het kader van Internationale Vrouwendag vandaag. Ja, daar werd veel over gegrapt door de mannelijke collega’s. Een stuk of 19 keer hoorden we ‘oh, dan blijf ik die dag thuis’ voorbij komen. Nu ze voorbij gestreefd worden door vrouwen, moeten ze toch iets, die mannen.
