Er is één ding waar ik in 2021 reikhalzend naar uitkijk. Er is sprake van gepopel. Werkelijk, ik sta te popelen. Voor het pebliciet. De volksraadpleging. Het referendum. Mijn eeuwige dank gaat uit naar de SP, de partij die uit een volstrekt triviaal object als een afvalcontainer een referendum heeft weten te peuren. De wereld staat in brand en wij mogen ons in maart buigen over de vraag hoe groot onze afvalzakken mogen zijn.

2021 roep ik uit tot het jaar van het kleine gebaar. De omstandigheden dwingen mij ertoe. Dit is nu eenmaal niet het moment voor grootse plannen, voor torenhoge ambities. Beter dus om ons toe te leggen op het kleine gebaar. Mogelijk had ik dat met u moeten overleggen. Heb ik niet gedaan.

Het risico is natuurlijk dat de pandemie in je hoofd woekeren gaat, naar binnen keert. Zeker nu we opgesloten zitten.

De gedachten gingen uit naar een koud biertje van de tap. Naar het viltje dat aan het glas blijft plakken. Naar het geroezemoes op de achtergrond, overstemd door de uitbundige lach van iemand met een veel te breed gevoel voor humor.

Er zit een gat in de groene container. In de bodem. Zet ik hem aan de straat dan zie ik op de terugweg een nat spoor over de stoep lopen. Het spoor leidt naar de plek waar de groene container altijd staat. Hoe het gat erin is gekomen weet ik niet.

Van het vogelspotten is de lol wel af. De afgelopen maanden ben ik de buurtbuizerd zo vaak tegen het lijf gelopen dat het niets meer met mij doet. Ik trof hem onlangs aan terwijl hij met zijn haaksnavel een veldmuis fileerde.

Tijdens het poetsen van de tanden nam een zaak van ondergeschikt belang mij volledig in beslag. Op een deodorantroller stond ‘48 uur bescherming’. Waar is die 48 uur goed voor?, vroeg ik mij af. Een deodorant voor mensen die twee dagen lang niet douchen.

Het woord van de week is zonder enige twijfel ‘funshoppen’. Het was burgemeester Marcouch die het woord gebruikte. In een verwoede poging een einde te maken aan de drukte in de Arnhemse winkelstraten. Een middelvinger richting het zorgpersoneel, noemde hij het. Marcouch was boos.

Mijn gedachten gingen uit naar Sean Connery. Hij overleed deze week. In die gekke mengeling van werkelijkheid en fantasie komt zijn gezicht altijd voorbij, als ik bij de Berenkuil sta, tijdens de herdenking van de Slag om Arnhem.

Op het Stationsplein zag ik een rennende bouwvakker. Dat zie je niet vaak. Bouwvakkers rennen doorgaans niet. Dat was ook wel aan het rennen van de bouwvakker af te zien. Hij bewoog zijn benen uiterst moeizaam voort. Alsof aan zijn voeten zware gewichten gebonden waren. Dat was eigenlijk ook zo.