Bier mors je niet bij kleine wedstrijden. Er is ruimte genoeg op de tribune. Het juichen geschiedt ingetogen. Zo bijzonder is het ook weer niet om te scoren tegen Sparta of Willem II. Nee, bier mors je alleen bij bijzondere wedstrijden. De tribune volgepakt. Iedereen schouder aan schouder.

Er is geen enkele reden voor de overwinnaars van het afvalreferendum om triomfantelijk te doen. Wat gewonnen heeft is de irritatie, de overlast. Straks geen gedumpt afval meer (mag je hopen). Het kleine gat waar je de zak in proppen moet, zal verdwijnen. Geen gedoe meer met de pas. Maar een oplossing voor het enige wezenlijke probleem, het afvalprobleem zelf, is verder weg dan ooit.

Als je mij vraagt wanneer de dag begint dan is mijn antwoord: als de merels beginnen te fluiten. Vanmorgen was ik al voor de merels wakker. Ik lag in bed zonder besef van tijd. Ik hoopte snel in slaap te vallen. Maar zoals dat gaat als je ergens te hard je best voor doet: dan lukt het juist niet. Ik lag wakker doordat ik zo verwoed bezig was in slaap te vallen.

Het Vierdaagsebos is natuurlijk geen echt bos. Het is een plukje bomen langs de A325, ergens halverwege Arnhem en Nijmegen. Nauwelijks dik genoeg om het voorbijrazende verkeer uit het zicht te houden.

Op de foto was een bouwplaats in Elderveld te zien. Met op de voorgrond twee mannen met een helm op. Het ging om de adjunct-directeur van een projectontwikkelaar (in pak). En een man die er op het eerste gezicht uitzag als een manager van een woningbouwcorporatie en toen ik begon te lezen, ook daadwerkelijk manager van een woningbouwcorporatie bleek te zijn (van Portaal).

Om de stemhulp voor het afvalreferendum in te vullen heb je een rekenmachine nodig. Heel attent: ze hebben er een plaatje opgezet zodat je niet vergeet het apparaat erbij te pakken. De rekenmachine die ik voor dit soort klusjes in de kast heb staan, is een imposant apparaat waar een kassarolletje in moet.

Als je niet naar de bioscoop kunt, niet naar een museum of de kroeg, dan ga je maar naar Dieren voor het bezichtigen van twee ransuilen. Je moet toch wat. Een goede vriend leeft in de veronderstelling dat ik mij nog voor vogels interesseer. Dat is allang niet meer zo.

Niemand rijdt voor zijn plezier over de Burgemeester Matsersingel. Die eindeloze weg zonder einde. Negen stoplichten maar liefst, met aan weerszijde de meest inspiratieloze architectuur die Arnhem-Zuid rijk is.

Ik wist niet wat ik zag. Op een foto in de krant. Edward Sturing met lang haar. Nou goed, echt lang was het niet. Hij had nog geen knotje op het hoofd zoals Vitesse-keeper Pasveer. Maar de blockhead van vroeger was compleet uitgegroeid. Het haar was omgevallen naar de rechterkant, waar het onwennig op Edward Sturings schedel rustte.

In die uithoek van de stad waar ik woon, ontving ik een paar dagen geen krant in de bus. Ik reken het de krantenbezorger niet aan. ’s Morgens om vijf uur opstaan, dan is het leven elke dag al een beproeving.