Sommige onderwerpen doen je meer dan andere. In de afgelopen tijd ben ik bezig geweest met de nasleep van het ongeluk in Rozendaal in september 2018, waarbij een 83-jarige vrouw werd doodgereden door een van de heuvel afsuizende wielrenner.

Ook zo genoten van de nieuwjaarsreceptie in uw gemeente? Nee, natuurlijk, want u bent er helemaal niet geweest. Zoals altijd waren de jaarlijkse recepties aan het begin van januari weer een onderonsje van bestuurders en andere bobo's. Het volk is voor het opgeprikte samenzijn niet te porren.

Een buurtbewoner zei dat de catastrofe voorkomen had kunnen worden als de woningbouwcorporatie het bankstel had afgevoerd. In de bus hoorde ik iemand zeggen: het is de jeugd, helemaal ontspoord. Op internet las ik dat het juist aan de flat lag, het gebouw. Verouderd. Niet meer van deze tijd.

De dag voor kerst stond in het teken van makreel. Ik moest twee verse hebben. Maar in plaats van bijtijds op pad te gaan was ik in bad gaan liggen en raakte verstrikt in een geschiedenisboek over een Amerikaanse diplomaat. Het handelde over Vietnam, de Koude Oorlog en Bosnië.

ARNHEM - Arnhemmer Martijn Brugman is tien jaar columnist bij De Gelderlander in Arnhem. Hij heeft net zijn 500e ‘Onderlangs’ geschreven. ,,Interview me maar bij mijn groenteboer Frits Mathijssen in Malburgen in Arnhem-Zuid", zegt hij. ,,Daar haal ik heel veel inspiratie vandaan.”

De kerstdagen naderen. Vandaar dat ik ergernissen tracht te bezweren. In plaats daarvan probeer ik mij zoveel mogelijk over de dingen te verwonderen. Verwonderen past bij het kerstfeest. Lees de Bijbel er maar op na. De herders, de drie koningen. Ja, zelfs de os stond zich te verwonderen.

Een boze brief van een lezer! Over een sinterklaasgedicht geschreven door een gevangene. Met dat gedicht had de gevangene een wedstrijd gewonnen. Ik wist niet dat ook die tak van sport in competitieverband beoefend werd.

De slogan ‘Onze vis smaakt als de tongzoen van een zeemeermin’ van de Arnhemse Visbroertjes maakt kans op de titel ‘Slechtste Slogan van 2019’.

Op een zondagochtend was het Zeegbos op de radio. Bij het programma ‘Vroege Vogels’. Er blijkt zich daar een trektelpost op te houden. In de wereld van de ornithologen een belangrijke plek. Ze tellen er trekvogels. In een paar minuten radio vlogen er heel wat voorbij. Koperwieken, sijsjes, tjiftjaffen, zanglijsters, spreeuwen.

De man hangt het verhaal op dat hij zich heeft buitengesloten en naar familie in Dieren moet om de reservesleutel op te halen. Ja, zegt hij erbij, u kent mij misschien niet, maar ik woon hier om de hoek. En dan vraagt hij geld. Kleine bedragen. Vijf euro. Soms tien.