Het enge coronavirus heeft de dood, waar niet graag over gesproken wordt, op de agenda gezet. We lezen over een 'eenzame uitvaart' of onmogelijkheden bij het repatriëren van stoffelijke overschotten.

Wandelend door de Hatertse Vennen, kom ik met mijn teckel Jazz bij de ‘koortskapel’ van St. Walrick aan. De vele lapjes die op de grote wenseik bevestigd zijn, symboliseren de menselijke wanhoop en hoop tegelijk.

Mijn vriend Marcel is een imker die zich elke dag met bijen bezighoudt. Je kunt uren aan zijn lippen hangen en het verhaal over het wonderrijk van bijen horen. En wat de menselijke hebzucht met de bijen doet. Hij vertelt over de bijensterfte en de gevolgen ervan voor de natuur door het gebruik van pesticides en insecticides in de landbouw.

Zeba kwam als jonge bruid naar Nijmegen, waar zij nu ruim een kwart eeuw woont. Een derde van de tijd in een Blijf van mijn Lijf-huis.

De neuzen binnen de Nijmeegse coalitie staan niet bepaald dezelfde kanten op gericht als het gaat om de herstructurering van de Graafseweg. In de discussie staan twee politici die ik hoog heb zitten tegenover elkaar.

Soms zijn de parallellen tussen mijn land van herkomst en mijn geliefde Nijmegen groter dan je zou vermoeden. Tijdens mijn laatste reis naar Afghanistan werd ik door een vriend van mijn broer uitgenodigd zijn dorp, Parandè, te bezoeken. Daar stroomt een rivier die door vele waterbronnen aan beide kanten van het dorp gevoed wordt.

Iets wat ik graag doe, is een groep nieuwkomers die sinds kort in Nederland wonen, uitleg geven over het karakter van de Nederlandse democratie. Anders dan velen in dit land, moeten zij de participatieverklaring ondertekenen.

Vorig jaar presenteerde de opsteller van het rapport 'De staat van cultuur in Nijmegen' zijn bevindingen. De man van bureau Blueyard gebruikte een foto van Nijmegen waarop Dukenburg en Lindenholt zich onder donkere wolken bevonden.

Mensen kunnen eindeloos en geboeid kijken naar vuur, de branding van de zee en naar mensen die aan het werk zijn. Althans, naar mensen die een bepaald soort werk doen. Want hoelang zou je van het werk van bank- en kantoorlui kunnen genieten? Maar van het werk van de ambachtslieden absoluut.

Deze stad is niet mijn keuze geweest. Sterker nog: ik hoorde de vreemd klinkende naam Nijmegen pas op mijn 25ste voor het eerst. Toen ik hier uit de trein stapte, trilden mijn benen van angst voor het onzekere bestaan. Dan is het toch onvoorstelbaar dat je vijfentwintig jaar later de uitverkorene van die stad wordt.