Iets wat ik graag doe, is een groep nieuwkomers die sinds kort in Nederland wonen, uitleg geven over het karakter van de Nederlandse democratie. Anders dan velen in dit land, moeten zij de participatieverklaring ondertekenen.

Vorig jaar presenteerde de opsteller van het rapport 'De staat van cultuur in Nijmegen' zijn bevindingen. De man van bureau Blueyard gebruikte een foto van Nijmegen waarop Dukenburg en Lindenholt zich onder donkere wolken bevonden.

Mensen kunnen eindeloos en geboeid kijken naar vuur, de branding van de zee en naar mensen die aan het werk zijn. Althans, naar mensen die een bepaald soort werk doen. Want hoelang zou je van het werk van bank- en kantoorlui kunnen genieten? Maar van het werk van de ambachtslieden absoluut.

Deze stad is niet mijn keuze geweest. Sterker nog: ik hoorde de vreemd klinkende naam Nijmegen pas op mijn 25ste voor het eerst. Toen ik hier uit de trein stapte, trilden mijn benen van angst voor het onzekere bestaan. Dan is het toch onvoorstelbaar dat je vijfentwintig jaar later de uitverkorene van die stad wordt.