Als ik over de Utrechtseweg naar Heelsum rij, zie ik altijd jongeren op de skatebaan onder de brug. Sinds de uitbraak van corona in maart lijkt het daar een stuk drukker te zijn.

In de plaatselijke boekhandel zei een bejaarde man met mondkapje tegen mijn vrouw, ook met mondkapje: ,,Jammer hoor, dat niet iedereen zijn verantwoordelijkheid neemt.” Het klonk verbeten.

Het veldje midden in Heveadorp is een ontmoetingsplek voor kinderen uit de buurt, maar ook een sportcomplex. Er ligt een trapveldje met twee doeltjes, die allebei een verschillende tint blauw hebben, er zijn twee jeu de boulesbanen, een tafeltennistafel met een metalen ‘net’ en er staat een paal met een basket.

Een gewetensvraag zou je het kunnen noemen. Wat doen we met het graf van opa en oma? Die vraag moest beantwoord worden nadat de gemeente Renkum ons in een brief op de hoogte had gesteld van het verlopen van het grafrecht, dat in 1970 werd aangekocht.

Als we ons op een zaterdag wat vervelen, zeggen we nooit tegen elkaar: ‘Zullen we even het dorp in?’ Want de kans dat je in het centrum van Dieren, iets meemaakt is uiterst klein. Daarom gaan we in zo’n geval op de fiets naar Doesburg, waar wat meer te beleven is.

Ik hoorde aan de stem van mijn vrouw dat er iets raars aan de hand was. Ze had iemand aan de telefoon. Ze ging steeds onzekerder klinken. Af en toe stelde ze een vraag.

Dat ging leuk. Samen met mijn volwassen zoon stenen keilen in de Rijn, vanaf een klein strandje bij kasteel Doorwerth. We waren er gekomen op een avondwandeling. Mijn zoon wilde met een forse slinger zijn laatste platte steen over het water laten stuiteren, maar tot mijn verbazing zag ik geen steen maar iets anders richting het Rijnwater gaan.

In mijn jeugdjaren in Oosterbeek werd er nog volop aan de deur verkocht. Haast elke dag meldden zich neringdoenden in onze straat. Met toeters en bellen (letterlijk) lokten ze de huisvrouwen (die had je toen nog) naar buiten.

Twee weken geleden kreeg ik van mijn toenmalige buurman in Arnhem een paar foto’s van mijn oude benedenwoning aan de Rijnkade. Ik zag een half afgebroken keuken en de tegeltjes van mijn badkamer en ik dacht: wat zaten de douche en de keuken eigenlijk dicht bij elkaar. Een deel van het huis werd afgebroken om ruimte te bieden aan een nieuwe horecagelegenheid.

Uit een crisis kunnen mooie dingen voortkomen. Openluchttheater De Pinkenberg in Rozendaal is daarvan een goed voorbeeld. Het theater is de vrucht van een werkverschaffingsproject in de jaren dertig van de vorige eeuw, toen er veel werklozen waren.