Honderd jaar geleden werden er al pannenkoeken geserveerd op de Carolinahoeve in het Nationaal Park Veluwezoom. Ik heb dat nagezocht toen ik zaterdag in deze krant had gelezen dat de nieuwe uitbaters van dat etablissement in De Steeg de pannenkoek niet meer op de menukaart zetten. Ze gooien het over een andere boeg.

De crisis doet rare dingen met een mens. Zo wandel en mountainbike ik bij gebrek aan voetbal heel veel kilometers en spreek ik geregeld af met mensen die ik anders maar af en toe zag. Ook heb ik mezelf gestort in een challenge met twee wandelmaatjes.

Ik belde laatst als freelance journalist in opdracht van een tuinblad naar een samenwerkingsverband tussen een paar Veluwse gemeenten, die er alles aan willen doen om de tuinen van inwoners ‘klimaatadaptief’ te maken.

Alsof het een met moeite bemachtigd object betrof, poseerden veel kiezers vorige week woensdag op social media trots met hun rode stempotlood. Hoezo trots? Ze kregen het gewoon mee nadat ze hun stem hadden uitgebracht.

Vandaag is het de feestdag van de democratie. Althans, zo noemen sommigen de gang naar de stembus. Voor mij komt het feestje meestal al een weekje eerder, wanneer de lijst met partijen en kandidaten in de bus valt. Ik bestudeer het overzicht altijd zorgvuldig en er komt een glimlach op mijn gezicht, als ik toepasselijke namen spot.

Na het uitbrengen van mijn stem was ik tot nu toe altijd wat onzeker: zou die geldig zijn? Want ik dacht dat de mensen van het stembureau nauwgezet bekeken of ik het vakje wel helemaal rood had ingekleurd.

Ik heb een nare gewoonte. En dat is om ingewikkelde binnengekomen post waarmee ik eigenlijk iets zou moeten doen opzij te leggen. Brieven met een moeilijke boodschap komen op de stapel ‘nog te behandelen’. Die blijft heel meestal heel lang op tafel liggen om uiteindelijk in de kast te eindigen, waarna ik het vergeet.

Voordat het in de krant stond had het gerucht ons al bereikt: Jessica die onlangs in de behandelkamer van een Velpse tandarts is bevallen, ontving een gepeperde rekening voor de schoonmaakkosten.

Na een kwartier krabbelen op de uiterwaarden bij Oosterbeek wist ik het ineens weer: zo leuk is schaatsen ook weer niet. De wind op het lange stuk sneed in mijn gezicht en de rand van de rechterschaats in mijn voet. Mijn bovenbenen snakten naar een gewone fiets- of loopbeweging en mijn handschoenen waren te dun.

Ligt een vrouw bij de tandarts. Ze kermt: ‘O, o, ik krijg nog liever een kind!’ ‘Dat kan ook’, zegt de tandarts, ‘maar dan moet de stoel anders.’