De winter viel dit jaar op een zondag. Ik twijfelde daarom nog even of ik zaterdagavond om half twaalf mijn huis zou verlaten voor een wandelingetje in de sneeuw. Je weet maar nooit. Avondklok, klimaatverandering, dit kon weleens de laatste kans zijn.

Toen ik 55 was, kreeg ik een folder van de gemeente Rheden. ‘Is het elke dag weer spannend of u zonder uitglijden uit de douche kunt stappen?’, werd me gevraagd. In de folder werd geopperd om beugels te laten aanbrengen in de badkamer en in het toilet.

Het is de tijd van afscheid. Niet van 2020, want dat hebben we in bescheiden kring al met kindervuurwerk en champagne uitgezwaaid. Nee, het volgende slachtoffer is mijn kerstboom. Licht in de duisternis, metgezel in de thuiswereld.

Ik probeer coronanieuws zoveel mogelijk te vermijden, maar ik begrijp dat we volgend jaar allemaal een spuitje kunnen krijgen waarna bij toverslag alles weer normaal wordt. Dat we gewoon weer dronken kunnen worden in de kroeg. Drinkend uit elkaars glas en bij het meebrullen van bedenkelijke muziek straffeloos enorme dampen aerosolen uit mogen stoten.

Wie geopereerd wordt op de verjaardag van de chirurg heeft in de maand na de operatie een grotere kans op ernstige complicaties. Ik hoorde het maandagochtend op de radio.

De blaadjes vallen laat dit jaar. Dat hoor je. Voornamelijk aan bladblazers, die van honderden meters afstand met hun dreinende geluid de stilte verscheuren.

Ik ben een matige schaatser, maar ik doe het graag. Maandagochtend, het had een beetje gevroren, fietste ik even naar mijn geliefde schaatsbaan in Laag-Soeren. Voor wat voorpret. Het is een weiland eigenlijk. Ze zetten daar aan de vooravond van het schaatsseizoen een sluisje open waardoor het water van een beek naar het weiland kan stromen.

Nog meer dan in de eerste coronaperiode hebben mensen het bos ontdekt. Op de parkeerplaats bij het Deelerwoud was het afgelopen vrijdag drukker dan bij een gemiddeld theater. En ook op de 8,5 kilometer lange wandelroute liepen de mensen, weliswaar op afstand, in een flinke rij. We konden gesprekken van anderen woordelijk volgen en bij het pauzebankje moesten we even wachten op een plekje.

Mijn oudste zus stuurde onlangs per abuis een berichtje naar de familie-app. De andere zus had dat berichtje niet mogen zien, want het ging over de bos bloemen die we haar op haar 60e verjaardag zouden sturen. Weg was de verrassing.

Of ik het wist, vroegen mensen uit de buurt mij. Dat er nieuwe, lelijke lantaarnpalen in Heveadorp geplaatst zouden worden. Ik werk af en toe voor de krant, maar veel ontgaat mij. Iemand in de buurt die corona heeft? Oh echt? Dat de container niet volgende week aan de weg moet, maar vandaag. Oh, dat wist ik niet.