Ik heb Jan van Polanen Petel niet gekend. De naam van de vroegere journalist van De Graafschapbode kwam eerder deze week ter sprake tijdens een gesprek op het terras in Emmerik.

Het valt me nog niet mee een voorstelling te maken van onze schilder op 15-jarige leeftijd. Goed, het pikzwarte, dekkende haar kan ik plaatsen. De brede lach met de blinkende tanden ook. De dikke sigaar tussen de lippen maakt het al wat moeilijker, net als de royale snor. En er zijn intussen ook wat kilo's bijgekomen. Maar ik denk dat hij het goed deed bij de meisjes, 55 jaar geleden.

,,Waar komt dat gewei vandaan?” De vrouw, een goede vriendin, doet deze dag wat hand- en spandiensten in ons nieuwe huis. Zoals bij elk bezoek laten we ook haar de jongste vorderingen zien.

Triiinggg! Er staat iemand bij de voordeur, zegt mijn vriendin. We zitten deze middag onder een boom aan de zijkant van onze nieuwe woning. Omdat ik alle geluiden nog niet kan thuisbrengen heb ik pas in tweede instantie door dat er wordt aangebeld.

Wij Haggemannen staan, geloof ik, niet bekend als zeer gewelddadig. Toch zie ik al een week lang het beeld voor me van een oom die een gedode haas met gestrekte ledematen vastbindt aan een ladder. Nauwkeurig maakt hij wat inkepingen bij de voorpoten van het dier en stroopt de huid naar beneden. Het gebeurt op onze deel. Ik ben een jaar of vijf en kijk gefascineerd toe.

Eerlijk gezegd heb ik zelf ook weinig op met Ali B. Soms zie ik hem in een praatprogramma maar ik herinner me geen moment dat is blijven hangen. Waarom weet ik niet precies.

Of ik de foto's met u deel weet ik niet. Maak ik me ook niet druk om want ze zitten in een verhuisdoos die voorlopig is opgeslagen. Natuurlijk, ik heb mijn haar buitensporig lang gedragen. Maar dat ik - uiterlijk althans - tegen het randje van anarchisme zat, verbaast zelfs mij.

De laatste tijd denk ik vaak aan het verhaal van een kennis, hoe hij aan zijn hond kwam. Hij vertelde dat eens op een feestje. Wanneer precies weet ik niet meer. Maar in elk geval in de tijd dat er nog feestjes werden gevierd.

Even denk ik dat de zoon van mijn vriendin tegen ons praat. ,,Pakken jullie ’m”, hoor ik hem - licht dwingend - vragen en ook: ,,Ik kom er aan!” Maar als ik vraag wat hij bedoelt, reageert hij niet en dat zorgt weer voor lichte verwarring bij mij. Dan zie ik dat hij oortjes in heeft.

Omdat een van ons snottert, lichte druk op de borst voelt en wat koortsig is, bellen we naar Noord-Italië. Toch even horen hoe het is met de bekende uit Zuid-Tirol die een kleine week bij ons in de Achterhoek had vertoefd.