Misschien passeerde ik sindsdien wel honderd keer de winkels met daarboven de appartementen waarin ik tot begin deze eeuw woonde. Maar dit is de eerste keer dat ik mijn buurvrouw van vroeger hier naar buiten zie lopen, ik vermoed met haar zoon. We groeten vriendelijk.

Misschien was het niet de meest gelukkige keus van Gertus een heuptasje te dragen toen hij met de cameraman van de Stentor op repo ging bij de Meilandjes in Hengelo.

Aan de foto is niet goed te zien of het voor of na de daad is. Het zal wel ervoor zijn, want ik ontwaar wat onbestemds en breekbaars in mijn ogen. Alsof ik er toch ingeluisd ben, door mijn eigen vriendin nota bene die - het gezoem beu - eerder deze middag van de Welkoop terugkwam met het goedje dat alles moet vernietigen.

Ik heb Jan van Polanen Petel niet gekend. De naam van de vroegere journalist van De Graafschapbode kwam eerder deze week ter sprake tijdens een gesprek op het terras in Emmerik.

Het valt me nog niet mee een voorstelling te maken van onze schilder op 15-jarige leeftijd. Goed, het pikzwarte, dekkende haar kan ik plaatsen. De brede lach met de blinkende tanden ook. De dikke sigaar tussen de lippen maakt het al wat moeilijker, net als de royale snor. En er zijn intussen ook wat kilo's bijgekomen. Maar ik denk dat hij het goed deed bij de meisjes, 55 jaar geleden.

,,Waar komt dat gewei vandaan?” De vrouw, een goede vriendin, doet deze dag wat hand- en spandiensten in ons nieuwe huis. Zoals bij elk bezoek laten we ook haar de jongste vorderingen zien.

Triiinggg! Er staat iemand bij de voordeur, zegt mijn vriendin. We zitten deze middag onder een boom aan de zijkant van onze nieuwe woning. Omdat ik alle geluiden nog niet kan thuisbrengen heb ik pas in tweede instantie door dat er wordt aangebeld.

Wij Haggemannen staan, geloof ik, niet bekend als zeer gewelddadig. Toch zie ik al een week lang het beeld voor me van een oom die een gedode haas met gestrekte ledematen vastbindt aan een ladder. Nauwkeurig maakt hij wat inkepingen bij de voorpoten van het dier en stroopt de huid naar beneden. Het gebeurt op onze deel. Ik ben een jaar of vijf en kijk gefascineerd toe.

Eerlijk gezegd heb ik zelf ook weinig op met Ali B. Soms zie ik hem in een praatprogramma maar ik herinner me geen moment dat is blijven hangen. Waarom weet ik niet precies.

Of ik de foto's met u deel weet ik niet. Maak ik me ook niet druk om want ze zitten in een verhuisdoos die voorlopig is opgeslagen. Natuurlijk, ik heb mijn haar buitensporig lang gedragen. Maar dat ik - uiterlijk althans - tegen het randje van anarchisme zat, verbaast zelfs mij.