Of ik de foto's met u deel weet ik niet. Maak ik me ook niet druk om want ze zitten in een verhuisdoos die voorlopig is opgeslagen. Natuurlijk, ik heb mijn haar buitensporig lang gedragen. Maar dat ik - uiterlijk althans - tegen het randje van anarchisme zat, verbaast zelfs mij.

De laatste tijd denk ik vaak aan het verhaal van een kennis, hoe hij aan zijn hond kwam. Hij vertelde dat eens op een feestje. Wanneer precies weet ik niet meer. Maar in elk geval in de tijd dat er nog feestjes werden gevierd.

Even denk ik dat de zoon van mijn vriendin tegen ons praat. ,,Pakken jullie ’m”, hoor ik hem - licht dwingend - vragen en ook: ,,Ik kom er aan!” Maar als ik vraag wat hij bedoelt, reageert hij niet en dat zorgt weer voor lichte verwarring bij mij. Dan zie ik dat hij oortjes in heeft.

Omdat een van ons snottert, lichte druk op de borst voelt en wat koortsig is, bellen we naar Noord-Italië. Toch even horen hoe het is met de bekende uit Zuid-Tirol die een kleine week bij ons in de Achterhoek had vertoefd.

,,We hebben afgesproken dat alleen Arne het woord doet naar buiten.”

Zo’n veertien dagen, verdeeld over twee vakanties in 2014 en 2015, verbleef ik alles bij elkaar in het paradijs op Tenerife. Een aangenaam resort aan zee met een handvol zwembaden en een boulevard voor de deur waarover het prettig wandelen is naar de haven, anderhalve kilometer verderop.

,,Wat goed dat je hier nog altijd elke woensdagmorgen bent.” Dat zei mijn begeleider op de sportschool eind november vorig jaar en hij stak een duim omhoog.

Wanneer mis je iemand? Nu bijvoorbeeld. Mijn vriendin is op pad en dit was het moment geweest om jou te bellen met de vraag of je zin had om in de vroege avond een hapje te eten in de stad. Bij je oude stamkroeg bijvoorbeeld. Daar stokte soms ons gesprek als we aan de dis zaten. Maar nu - nu het niet meer kan - zit ik met wel twee handenvol vragen.

,,U bent journalist? Heeft u wel voldoende werk? Het lijkt me tegenwoordig moeilijk voor journalisten om een boterham te verdienen.” Het is vrijdagmiddag en ik ben in het ziekenhuis in Doetinchem. Ik kom er geregeld, meestal voor een interview. Maar nu ben ik er voor een afspraak met de reumatoloog die kijkt hoe het ervoor staat met de grote teen van mijn rechtervoet.

Soms krijgen wij journalisten een brief of mail onder ogen die niet voor ons is bedoeld. Dat gebeurde mij eerder deze week, op bezoek bij familie. Het ging om een digitaal berichtje verstuurd op een basisschool in de buurt. Daarin stond dat juf Emma een puppy heeft, genaamd Jack.