Heb je soms dat je in het voorbijgaan op straat een flard van een gesprek opvangt. Het is een van de eerste avonden van dit nieuwe jaar en ik ben onderweg naar de afhaal-Chinees. Meer dan deze halve zin is het niet, die ik de hipster hoor zeggen. Een jonge vrouw loopt zwijgend naast hem.

Na in ons favoriete etablissement in de binnenstad een royale uitsmijter te hebben verorberd - want wat is een mens zonder goede bodem? - bestel ik om erin te komen koffie met cognac. Als de alcohol zakt in mijn lijf bedenk ik me dat de namiddag nog jong is. We rekenen af en lopen de straat op. Daar horen we uit een belendende kroeg het geluid van live-muziek komen.

,,Goedemorgen Doetinchem!” De beveiliger van de rechtbank in Arnhem begroet mij joviaal. Ik ken de man niet, alhoewel ik daar ook niet helemaal zeker van ben: een mondkapje bedekt namelijk het grootste deel van zijn gezicht.

Blij verrast was ik toen ik halverwege de tweede aflevering een goede bekende zag. Hij zat - ik vermoed achter een Heineken - op het terras van de Krent in Hummelo, samen met zijn dochter. Gewoon overdag, zoals Achterhoekers het betaamt.

Hoe ik het mijn specialist in het ziekenhuis ga vertellen, weet ik nog niet. Feit is dat het doosje pijnstillers dat ik dit voorjaar aan de hand van haar recept meekreeg van de apotheker, onaangeroerd in de keukenla ligt. Nu de vervolgafspraak nadert, spookt het doosje steeds vaker door mijn hoofd.

Misschien passeerde ik sindsdien wel honderd keer de winkels met daarboven de appartementen waarin ik tot begin deze eeuw woonde. Maar dit is de eerste keer dat ik mijn buurvrouw van vroeger hier naar buiten zie lopen, ik vermoed met haar zoon. We groeten vriendelijk.

Misschien was het niet de meest gelukkige keus van Gertus een heuptasje te dragen toen hij met de cameraman van de Stentor op repo ging bij de Meilandjes in Hengelo.

Aan de foto is niet goed te zien of het voor of na de daad is. Het zal wel ervoor zijn, want ik ontwaar wat onbestemds en breekbaars in mijn ogen. Alsof ik er toch ingeluisd ben, door mijn eigen vriendin nota bene die - het gezoem beu - eerder deze middag van de Welkoop terugkwam met het goedje dat alles moet vernietigen.

Ik heb Jan van Polanen Petel niet gekend. De naam van de vroegere journalist van De Graafschapbode kwam eerder deze week ter sprake tijdens een gesprek op het terras in Emmerik.

Het valt me nog niet mee een voorstelling te maken van onze schilder op 15-jarige leeftijd. Goed, het pikzwarte, dekkende haar kan ik plaatsen. De brede lach met de blinkende tanden ook. De dikke sigaar tussen de lippen maakt het al wat moeilijker, net als de royale snor. En er zijn intussen ook wat kilo's bijgekomen. Maar ik denk dat hij het goed deed bij de meisjes, 55 jaar geleden.