Iets na het middaguur stuurt mijn vriendin een appje: ‘We hebben nieuwe huisdieren. Twee vissen’. Ter verduidelijking zit er een foto bij met daarop mijn hoge muziekboxen, dicht tegen elkaar. Hoewel al een tijdje niet meer in gebruik, ervaar ik het als redelijk schokkend bovenop de boxen een aquarium te zien.

Gelden coronaregels ook voor mensen languit op hun rug op onze oprit, gekleed in blauw-wit gestreept voetbalshirt? Die irrelevante vraag schiet me door het hoofd als ik de man – jong en gezet – bekijk vanaf het balkon van onze slaapkamer.

Het aantal koeriers dat bij ons wekelijks aanbelt is niet op een hand te tellen. Kledingstukken, vijveronderdelen en soms een boek worden hier bij de voordeur afgeleverd, maar zelden voor mij. Dit keer zie ik geen andere mogelijkheid en plaats - redelijk onverhoeds - online een bestelling.

Anna Reintjes heb ik nooit gekend, haar net zo hoogbejaarde koe wel. De boerin was kort daarvoor (januari 2007) begraven toen ik telefoon kreeg. Even later stond ik oog in oog met de koe en vroeg me af of ik hetzelfde voelde als de beller. Die had het rund ’s ochtends naar de slager gebracht maar wroeging gekregen toen hij het dier in de ogen keek.

Helemaal zeker van mijn zaak ben ik niet als ik de toiletbril omhoog doe en ontspan. Zeker niet als ik halverwege in mijn rug wat gerommel en een vrouwenstem hoor. Tussen mij en de vrouw zit de wc-deur die ik op slot heb gedraaid. Daarachter zal ze staan in het halletje dat uitkomt in het restaurant. Trouwens, het kunnen ook twee vrouwen zijn want ik ontwaar iets van een conversatie. De gedachte dat de tweede stem misschien van een kind is, stelt me enigszins gerust.

Nadat het zich op klaarlichte dag had voltrokken overwoog ik even de lijn met oranje vlaggetjes die hing tussen de toegangspoort van de buren en ons balkon, ruw aan flarden te trekken. Publiekelijk in brand te steken, misschien ook. Of te vertrappen. Tot mijn gedachten gingen naar de tere zieltjes van de buurjongens: 8, 5 en 3 jaar oud.

,,Heeft ie al een naam”, vraag ik aan mijn vriendin. ,,Ze noemen ’m De Belg”, zegt ze. Ik knik goedkeurend.

Zijn logés steekt de graaf van Enghuizen tijdens de oorlog in groene overalls. Nou ja, logés; geallieerde militairen zijn het - vaak Britse piloten - die ondergedoken zijn op zijn landgoed bij Hummelo. Om ze lichaamsbeweging te bieden, stuurt de graaf ze in groene overalls de bossen in en drukt ze op het hart geen Engels met elkaar te praten.

Twee zitten er in mijn linkerbroekzak. Een Napoli-blauwe met een G in het midden, waar ik het al eens eerder over heb gehad. En een die pas nog hagelwit was. Die laatste kreeg ik een tijdje terug van een kroegvriend. Is een professionele, zei hij. Gebruiken ze in ziekenhuizen en zo.

Moet toegeven dat ik na onze verhuizing, bijna een jaar geleden, moest wennen aan het luiden van de kerkklokken. Vanuit ons slaapkamerraam kijk ik uit op het godshuis, dus het komt hier nogal binnen, zeker 's nachts.