Helemaal zeker van mijn zaak ben ik niet als ik de toiletbril omhoog doe en ontspan. Zeker niet als ik halverwege in mijn rug wat gerommel en een vrouwenstem hoor. Tussen mij en de vrouw zit de wc-deur die ik op slot heb gedraaid. Daarachter zal ze staan in het halletje dat uitkomt in het restaurant. Trouwens, het kunnen ook twee vrouwen zijn want ik ontwaar iets van een conversatie. De gedachte dat de tweede stem misschien van een kind is, stelt me enigszins gerust.

Nadat het zich op klaarlichte dag had voltrokken overwoog ik even de lijn met oranje vlaggetjes die hing tussen de toegangspoort van de buren en ons balkon, ruw aan flarden te trekken. Publiekelijk in brand te steken, misschien ook. Of te vertrappen. Tot mijn gedachten gingen naar de tere zieltjes van de buurjongens: 8, 5 en 3 jaar oud.

,,Heeft ie al een naam”, vraag ik aan mijn vriendin. ,,Ze noemen ’m De Belg”, zegt ze. Ik knik goedkeurend.

Zijn logés steekt de graaf van Enghuizen tijdens de oorlog in groene overalls. Nou ja, logés; geallieerde militairen zijn het - vaak Britse piloten - die ondergedoken zijn op zijn landgoed bij Hummelo. Om ze lichaamsbeweging te bieden, stuurt de graaf ze in groene overalls de bossen in en drukt ze op het hart geen Engels met elkaar te praten.

Twee zitten er in mijn linkerbroekzak. Een Napoli-blauwe met een G in het midden, waar ik het al eens eerder over heb gehad. En een die pas nog hagelwit was. Die laatste kreeg ik een tijdje terug van een kroegvriend. Is een professionele, zei hij. Gebruiken ze in ziekenhuizen en zo.

Moet toegeven dat ik na onze verhuizing, bijna een jaar geleden, moest wennen aan het luiden van de kerkklokken. Vanuit ons slaapkamerraam kijk ik uit op het godshuis, dus het komt hier nogal binnen, zeker 's nachts.

Het was me even ontgaan dat de Mini Cooper van de Meilandjes te koop stond. Toch was het zo, zag ik toen ik googelde op Meiland en Mini. Om precies te zijn al vanaf februari. De vraagprijs voor de cabrio was een slordige 7500 euro. Mét nummerbord neem ik aan: MAR-10.

Met zijn welgevormde kont in een geruite pantalon loopt Robert Redford door de straten van Bronkhorst. Het is 1976 en gezien het opvallend aantal mannen - ik tel er achttien - met ontbloot bovenlijf dat in het 5 minuten en 23 seconden lang durende amateurfilmpje is te zien, vallen de mussen van het dak.

Meestal komt de wind uit het zuidwesten. Als fietser weet je dat. Ik ben nog nooit een recreatief wielrenner - zelfs geen oud-prof - tegengekomen die een route uitstippelt waarmee hij of zij begint met wind mee. Liever eerst ertegenin harken, in mijn geval richting Elten en op de terugweg worden beloond met een briesje in de rug.

Op de terugweg van de bakker zie ik de boekhandelaar voor zijn winkel staan. Lang niet gezien. Hij is wat dikker in zijn gezicht. Ik maak een afspraak en een paar uur later loop ik tussen de uitgestalde boeken. Met mondkapje op en alleen. Ik schaf maar gelijk drie titels aan.