Persoonlijk heb ik het leed weten te beperken tot 6 maanden en 15 dagen. Vanaf 1 juli 2008 mochten we geen sigaret meer opsteken in de kroeg. 15 januari 2009 stopte ik - op een dag dat ik zo lamlendig opstond dat ik me ziek meldde - met roken. Voorgoed, zo durf ik elf jaar later wel te stellen.

Als ik er een zie - zwart-wit gevlekt, laag bij de grond en met kromme poten - houd ik altijd de pas in. Even kijken of het hier om een ver familielid gaat van het mormel dat tot vier jaar terug onafscheidelijk van me was. Deze, getooid met een rode zakdoek om de hals, staat roerloos in de winkelstraat bij een bankje waar zijn baasje op zit. Het hondje kijkt in het niets. Alsof hij moet bekomen van de knallen.

,,Ga eens een klein stukje naar rechts als je wil. Ja, ietsje. Toe, nog een klein beetje.” De vrouw met het blonde knotje maakt er, ter aanmoediging, een kleine beweging met de rechterhand bij. Alsof ze de vitrage open schuift om te kijken wie er voorbij loopt.

Bestaat Varsseveldseweg 11? Zoek het adres eens op in Doetinchem. Nummer 211 vindt u binnen de bebouwde kom, 111 ook. Maar waar zijn de nummers 1 tot en met 53?

Gunst, wat heeft dat meisje 'n oude vader. Dat zag ik eerder deze week sommige mensen denken tijdens de presentatie van middelbare scholen in de DRU in Ulft.

Precies één jaar geleden raakte ik voor het laatst een schaakstuk aan. Het was een zwart paard dat ik - uit in Lichtenvoorde, waar we in hotel ‘t Zwaantje speelden - na enig nadenken plaatste op veld b8. Zonder omhaal werd het paard van het bord geslagen. Sindsdien speel ik niet meer. Een schaakloze periode die ik sinds de zomer van 1972, toen ik 9 jaar was, niet heb gekend.

Vanuit mijn linkerooghoek zie ik de vrouw naderen. Ouderwets permanentje, spits gezicht, bril voorop de neus en vinnige ogen. Ik sta te wachten op mijn beurt voor de viskraam en de vrouw - die samen is met een metgezellin die er net zo uitziet - schuift haar rechterschouder iets voorbij mijn linker. Alsof ik het voel aankomen, beweeg ik een halve schoen naar voren. ,,Wie is aan de beurt", vraagt de visboer. ,,Twee kibbeling", hoor ik naast me. ,,Middel.”

Natuurlijk, het was verstandiger geweest - gezien de wat verwarde toestand waarin ik begin vorige week verkeerde - níet naar de bank te gaan om geld over te maken naar de Belastingdienst. Maar ik deed het. Iets te nadrukkelijk zelfs, want toen ik onder de streep keek zag ik dat ik de rekening met een bedrag van vier cijfers twee keer had betaald.

,,Ken ik u niet ergens van", vraagt de jonkheer van het kasteel, de handen gevouwen op zijn welgevormde buik. ,,Wat zeg je”, luidt het antwoord van de wat hardhorende burgemeester van Kleintjeskamp - zoals altijd op klompen - met hese stem.

,,Wat wilt u dadelijk drinken”, vraagt de eigenaar van het pannenkoekrestaurant boven op de Elterberg. Rijkelijk vroeg, want we komen net aanlopen en moeten nog beslissen aan welk tafeltje – liefst in de zon – we gaan zitten.