Mijn oudste (6) heeft een hekel aan dansen. Zodra iemand in haar buurt begint te bewegen op muziek, haakt ze af.

Het kan natuurlijk ook zijn dat ik niet goed heb opgelet. Maar ja, máánden achter elkaar niet opgelet, da’s wel wat lang, hè.

Ewijk was de afgelopen weken telkens in mijn gedachten toen ik Woeste Hoogten (Wuthering Heights) van Emily Brontë las. Deze Engelse roman uit 1847 is een veel geprezen klassieker uit de wereldliteratuur. Het boek werd meerdere malen verfilmd en inspireerde Kate Bush tot een lied dat haar grootste hit zou worden.

Juist op het moment dat de cafés en restaurants volledig open mochten, overleed totaal onverwacht een icoon uit de lokale horeca. Ans Burgers van café-zaal ’t Centrum in Weurt was een stralende aanwezigheid.

Ik heb ze niet zien rijden, gisteren in Maas en Waal, boze boeren op trekkers. Heb me dus ook niet geërgerd. Want dat doe ik dan wel. Puur machtsmisbruik vind ik het: al protesterend met immense machines het land lam leggen.

Nooit heb ik ook maar een moment gedacht dat ik profvoetballer zou worden. Mijn droom reikte niet verder dan de hoogste jeugdelftallen van Beuningse Boys. In de selectiewedstrijden, waar alle spelers van de club aan meededen, speelde ik het volgens mijn vrienden heel goed.

Ze zeggen dat het komt doordat ze me zo goed kennen. En misschien klopt dat wel. Wij, mijn lief, maar vooral toch ik, doen wél aan Moederdag en Vaderdag. Ja, natuurlijk is dat commercieel. Maar dat is naar de film gaan ook. Iets drinken op een terras, uit eten gaan, een boek of broek kopen: allemaal hartstikke commercieel.

Soms duurt het niet lang voor je de dingen weer in perspectief ziet. Op de dag dat bij mij het internet uitviel en ik in paniek raakte omdat ik mijn werk niet meer kon doen, kwam ik een Syriër tegen die ik af en toe spreek. Hij vertelde dat zijn schoonouders vaak maar één uur op een dag water en elektriciteit tot hun beschikking hebben.

Eerlijk is eerlijk: sommige mensen worden er niet echt lelijker van. En dat komt niet eens doordat ze getooid zijn met een speciaal exemplaar, nee, gewoon: een wit of blauw mondkapje, met een elastiekje achter de oren op zijn plek gehouden.

Mijn oudste dochter belde een paar weken geleden naar haar Beuningse supportersvereniging om te melden dat ze twee wiebeltanden heeft. Hoewel de twee moeilijk te missen zijn, ze zitten vooraan in haar gebit, ontdekte mijn dochter ze niet zelf.