Met gevoel voor humor ligt hij in een deuk. Slaat zich misschien wel de handen op de knieën van dikke pret. Anders schudt hij vast verbijsterd het hoofd: zoveel prutswerk zag hij nooit eerder.

Ik ben nooit op de Wijchense kermis geweest, maar zonder de Wijchense kermis was ik er niet geweest.

De eerste stoofschotel van het seizoen staat te pruttelen als ik dit schrijf. Ben er gisteravond aan begonnen: heb draadjesvlees in stukken gesneden en dat een nachtje laten marineren in rodewijnazijn en nog wat toevoegingen.

Ik kon me nog net inhouden. Bijna was ik hier begonnen over Nimweeche. Dat ze daar ook weleens goed bezig zijn. Zoals nu, met de opvang van tot wel zo’n duizend gevluchte Afghanen. Dat deden ze enkele jaren geleden ook al met drieduizend vluchtelingen uit Syrië en Eritrea. Onder vaak erbarmelijke omstandigheden, toen.

Vroeger wel. Toen was het duidelijk. Toen had je ook nog tehuizen die er vol mee zaten. Zo heetten ze toen ook: bejaardenhuizen. Met oude, vaak kromgebogen grijze mannen in morsige ‘Mechesterse boksen’ en tanige, grijzige vrouwen, vaak met diep doorgroefde gelaten en benige handen. Sabbelend op een pepermuntje, die vrouwen, of op een pruim tabak, die kerels.

Regelmatig slaat mijn jongste (4) de prachtig geïllustreerde atlas van het Poolse auteurs-echtpaar Mizielinski open. Ze is vooral benieuwd naar landen met vreemde vormen, maar wil ook altijd nog even kijken naar Nederland. Dan legt ze haar vinger op de speels getekende Valkhofkapel.

Op een haar na tik ik de 65 aan. En dan is het geweldig, als je toch weer een heel nieuwe ervaring beleeft. En dus genoot ik een paar dagen geleden volop. Van een stukje tikken.

Mijn oudste (6) heeft een hekel aan dansen. Zodra iemand in haar buurt begint te bewegen op muziek, haakt ze af.

Het kan natuurlijk ook zijn dat ik niet goed heb opgelet. Maar ja, máánden achter elkaar niet opgelet, da’s wel wat lang, hè.

Ewijk was de afgelopen weken telkens in mijn gedachten toen ik Woeste Hoogten (Wuthering Heights) van Emily Brontë las. Deze Engelse roman uit 1847 is een veel geprezen klassieker uit de wereldliteratuur. Het boek werd meerdere malen verfilmd en inspireerde Kate Bush tot een lied dat haar grootste hit zou worden.