Ze zijn er nog steeds. Mensen die geloven dat het virus niet bestaat, of in elk geval geen schade toebrengt, en die denken dat vaccineren het grote kwaad is.

Gelukkig hebben we zelf een terras. Gelukkig hoeven we niet te wachten tot Van Dissel, Rutte, De Jonge, Grapperhaus en de rest van het deskundigenteam en de regeerploeg het verantwoord vinden tot we daarop plaatsnemen.

Daar gaat ze. Met een rugzak om, haar haren in een staartje en haar lievelingsrok aan stapt mijn jongste dochter voor me uit. Ze kent de weg. Dit is de route naar de kinderopvang. Maar het is dit keer anders.

Hij straft onmiddellijk, hè, God. We hebben het zelf ervaren. Wij hadden ons voorgenomen om, tegen de wil van Rutte in, het feest van de wederopstanding van de Zoon van God niet slechts met zijn tweeën te vieren.

Een rood-wit lint dwars over de oprit, een ontsmettingsbak en een bordje met strenge voorschriften op de staldeur. Dat zijn mijn herinneringen aan de mond- en klauwzeercrisis die door de documentaireserie De boerenrepubliek weer boven komen drijven.

Hij kan echt oorverdovend zijn, de stilte. Het is nu elke avond loeistil, als ik op bed lig. Het doet me denken aan de jaren 80. Ik had toen net een jaar illegaal doorgebracht bij mijn lief, in Den Bosch.

We wilden met de kinderen naar de Millingerwaard, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Bij het woord ‘bos’ begon de oudste te steigeren. Pas toen ik voorstelde om de Paw Patrol-bal mee te nemen, kregen we haar schoorvoetend mee.

Toen mijn oudste dochter haar eerste woorden op papier zette, vroeg mijn vader of ze links of rechts was. ,,Rechts”, zei ik. ,,O”, zei mijn vader zogenaamd verbaasd, ,,ik dacht dat ze in Nijmegen allemaal links waren.’’

De kapper maakte deze week resoluut een einde aan mijn kopzorgen. Ik dacht dat er geen beginnen aan was. Oogde zo’n beetje van alle kanten als een zwabber op een wel erg fors uitgevallen steel.

Mijn gehandicapte zus picknickte pasgeleden op een kerkhof. Ze was ‘terug in de tijd gegaan’, zoals ze het noemde.