Je loopt over straat, ziet iemand en wordt overvallen door een alles overstijgend gevoel. Die iemand kan daar weinig aan doen, die is gewoon zichzelf.

Een vriend vroeg of ik zin had om te wandelen over de Veluwe. Was drie weken geleden een vreemde vraag geweest. Wij, samen op de Veluwe. Net zo ondenkbaar als twee wilde zwijnen die op een klaarlichte zaterdagmiddag door de Arnhemse winkelstraat lopen.

Dit stukje is als het leven op straat: er gebeurt niets. Vererger uw verveling niet, vlucht naar een verhaal dat wel ergens over gaat.

In een uitgestorven boekhandel kocht ik een ludiek ansichtkaartje. Een zwart-witfoto van een luierende vrouw op een ligbed. Onderschrift: niks doen is hard werken. Het onderschrift zou prima passen onder foto’s van lange rijen bij bouwmarkten of polonaises in parken en op stranden.

,,Remco, moet jij niet naar de dokter?” richtte de scheikundeleraar klassikaal het woord tot mij. Niet wetend waarop, maar ik voelde me betrapt. Ik zou toch niet weer reageerbuisjes moeten wassen?

De klok van de Eusebiuskerk staat stil. Het is continue kwart voor één. De pessimist zal zeggen: drie kwartier over twaalf.

In september vertelde de 86-jarige Bob Bakkenes me over Market Garden. ,,Arnhem werd een spookstad”, zei de man die als kleine jongen in de Steenstraat woonde. ,,Als je het niet hebt meegemaakt, kan je er niks bij voorstellen.” Dat klopte. Van een spookstad kon ik me geen voorstelling maken. Al een leven lang kon ik gaan en staan waar ik wilde.

In de tweede helft van 2019 studeerde mijn neefje in Noord-Italië, toen je van heel veel (flesjes) Corona flink ziek kon worden, maar daar verder niemand van in paniek raakte. Toen je nog gewoon de voetbaltoerist kon uithangen in de Milanese voetbaltempel San Siro.

Natgeregend en licht gespannen stond ik op het perron toen de trein arriveerde. Ik vreesde te laat die ene coupé te vinden waar fietsen welkom zijn. Gelukkig stopte deze voor mijn neus.

Maart. April. Dan begon het. De temperatuur steeg tot ver voorbij het vriespunt. Het gevoel in de vingers keerde terug. Handschoentjes en wantjes konden weer in de kast.