,,Hallo, ehm. Ik woon hiernaast. Gaat het café weer open?’’ vroeg een verontruste student zaterdagmiddag toen hij mensen zag in L’Amérique, het biljartcafé in de Bloemstraat dat vijfentwintig jaar onaangeroerd bleef en onbedoeld een apocalyptisch schrikbeeld vormt voor de huidige horecaondernemers.

Over de betekenis van de beker, waar het zondag allemaal om te doen is, kun je filosoferen. Ajacieden noemen de dennenappel een troostprijs. Er is in Amsterdam geen gek te vinden die zich apetrots laat fotograferen met een KNVB-beker, laat staan dat hij of zij voor zo’n intiem bekermomentje in een ellenlange rij gaat staan.

De man met de muts vraagt of hij wat mag vragen. Hij staat in mijn straat, mobieltje in de hand, zoekend om zich heen kijkend. ,,Dit is toch de Kerkstraat?” Ik knik. ,,Google Maps. Er klopt weer eens helemaal niks van.”

ARNHEM - Het zijn de enige bestuurders ik echt vertrouw. Ze zitten er niet voor zichzelf, maar voor ons. Dat wil zeggen: de gewone man en vrouw. In tegenstelling tot andere bestuurders helpen deze niet alleen zichzelf, maar jou echt vooruit. Vooral de jongeren, de studenten, maar ook ouderen, alleenstaande bijstandsmoeders en autoloze figuren als ik.

,,Meneer, mag ik u wat vragen?” Een van de twee op een houten bank bij Davo (Rijnkade) gezeten jongens trok zijn mond open. ,,Ja, hoor”, zei de passerende ik.

Met een brood en mijn ziel onder de arm liep ik de straat in met die vreemde naam: Nieuwstad. De meeste straatnamen eindigen op -straat, -steeg, -laan of -weg. Een straat stad noemen schept verwarring, zoals Rijnpark ook een gekke naam is voor een bedrijventerrein.

Vrijdagavond, we zouden gaan wandelen, stelde een vriend me voor aan zijn nieuwe liefde. Het enthousiasme was groot, de introductie uitvoerig. Aan superlatieven geen gebrek: echt lekker, warm, comfortabel, groen... De vriend noemde zijn aanwinst onbetaalbaar. ,,Het is een leaseauto, deze Polestar had ik nooit kunnen kopen.”

Vissers, dacht ik over de mannen die al een paar avonden achtereen op de krib onder de Zuidzijde van de John Frostbrug stonden. Pas toen ik goed keek, zag ik geen hengels maar statieven en camera’s.

Bezig met mijn wekelijkse winkeldiefstal schrok ik van plotseling geschreeuw. Op de tijdschriftenafdeling las ik in de Varagids de column van Youp van ’t Hek, wat ongeveer hetzelfde is als een pak koekjes openmaken, er eentje opeten en het pak terugleggen in het schap.

Zaterdag zat ik met twee vrienden in een huisje in een gat dat Gorssel heet. De mensen in Gorssel waren niet nationalistisch, wel regionalistisch: in tuinen wapperde de Achterhoekse vlag, die in de supermarkt ook veel monden bedekte.