Op de Huissensedijk, aan de rand van het Immerloopark, stond een brandweerauto. Tot de omstanders behoorde een jongen in korte broek met om de nek een camera, waarmee hij druk aan het fotograferen was.

Afgelopen weekend hoorde ik de buren regelmatig juichen. Niet voor Nederlandse Olympiërs die winnend de eindstreep haalden, maar voor zichzelf, want ook zij bereikten een soort van finish. Het was het geluid van de liefde die werd bedreven en gevierd, kennelijk met groot succes, dat – geef ze eens ongelijk – natuurlijk voor herhaling vatbaar was.

De beller viel direct met de deur in huis. ,,Remco, er is een noodgeval. Kun jij zo Toni Domgjoni interviewen?”

Er zal maar zo’n gewei uit je schedel groeien, dacht ik, kijkend naar de hertjes in Sonsbeek. Het lijkt mij onhandig, al denken de herten er zelf vast anders over. Voor hen is het gewei als de kroon op de kop van de koning: een symbool van macht en pracht.

Nog een beetje beduusd vertelde mijn vriendin wat haar zojuist was overkomen. Bij de kassa van de Ekoplaza kon ze niet afrekenen: portemonnee vergeten. De app waarmee je telefoon als pinpas fungeert heeft ze niet, dus leek mijn vriendin met lege handen naar huis te moeten.

,,Ik las dat ze daar lekkere kogelbiefstuk hebben”, refereerde mijn broertje – specialist in flauwe woordgrappen – aan een schietpartij bij een kebabzaak om de hoek.

Een man met een clownsneus en een clownspak plakte een sticker op de John Frostbrug. NOS IS FAKENEWS las ik. De neus en de sticker, ze wekten mijn interesse.

Alsof de GGD me expres tot extra lichaamsbeweging dwong, bereikte ik via een omweg – een parcours van zigzag gespannen linten – de eerste incheckbalie. Er volgde een tweede incheckbalie, waardoor de vaccinatie een vliegvakantie imiteerde.

Laatst gaf iemand me zijn definitie van een volkswijk. ,,In de meeste wijken verstoppen mensen zich in de achtertuin, in een volkswijk zitten ze in de voortuin. Tegenwoordig heet dat verbinding maken, in een volkswijk noemen ze het gewoon gezelligheid.”

,,Hé!” Op de Geitenkamp werd er naar me gezwaaid. Ik zwaaide ook, zonder te weten naar wie. Heb ik best vaak, dat ik geen idee heb wie ik teruggroet. Omdat het nogal lullig is om toe te geven dat die ander niet genoeg indruk heeft gemaakt om opgeslagen te worden in mijn brein, laat ik het er meestal bij. Ditmaal besloot ik anders.