Omdat ik een keer in een bajes ben geweest (slechts op bezoek), weet ik dat de gedramatiseerde vergelijking mank gaat, net zoals de veelvuldig gebruikte oorlogsmetaforen. Maar voor veel mensen voelt Nederland sinds corona als een (openlucht)gevangenis. De gevreesde persconferenties zijn vaak veroordelingen, inclusief spreekwoordelijk gehamer.

Zaterdagavond keek mijn broertje me geïrriteerd aan. We hadden er weer een thuiswedstrijd, die letterlijk een thuiswedstrijd was, op zitten van Vitesse, dat verloor van FC Groningen. Mijn broertje was woest. Op scheidsrechter Higler, op tal van Vitesse-spelers en op mij, zo bleek.

,,Beste reiziger. Ik heet u van harte welkom in de trein richting Nijmegen, Oss, ’s-Hertogenbosch, Tilburg, Breda, Etten-Leur en eindbestemming Roosendaal. Op dit moment hebben wij een vertraging van circa tien minuten, opgelopen na een seinstoring in Zwolle. Ik herinner u eraan dat het dragen van een mondkapje, over uw mond en over uw neus, nog steeds verplicht is, in de trein en ook op het station, in verband met de strijd tegen het verspreiden van het coronavirus…”

,,Hoe heet die ziekenhuis ook alweer? Rijn, Rijn…” ’s Avonds stond ik in een boek te bladeren, toen een jongen zijn telefoon had opgenomen. Omdat er in de bibliotheek een zwijgcultuur heerst, luisterden aan tafels studerende meisjes en ik automatisch mee.

,,En, al prikspijt?” In Sonsbeek tref ik een gepensioneerde oud-collega. Een vrolijke, lieve vrouw. Ze doelt op onze vorige toevallige ontmoeting, van de zomer (ook in Sonsbeek), toen ik vertelde dat ik net gevaccineerd was.

,,Mijn moeder was als de dood voor de griep”, vertelde Joop van der Linden me vorige week, toen ik hem mocht interviewen in zijn theater in het Spijkerkwartier. ,,Dat kwam omdat ze de Spaanse griep, die miljoenen levens eiste, had meegemaakt.”

,,Waarom? Vreet jij van de luizen? Nondeju, wat een vraag!” Het antwoord van prostituee Wendy, als verslaggever Rik Kuiper vraagt waarom ze ondanks de door corona gesloten Arnhemse tippelzone (illegaal) doorwerkt.

Zes jaar geleden kreeg ik de kans om te debuteren in Staantribune, een voetbalmagazine. Publiceren in een tijdschrift: geen jongensdroom, wel een mannendroom. Zes jaar terug was ik een postbode met schrijfambities.

Hoewel ik vier paracetamols nodig had om de knallende koppijn te smoren, kon ik op 1 januari terugkijken op een rustige jaarwisseling. Dat had met corona te maken, maar vooral met mijn leeftijd.

,,Ze willen me niet meenemen, omdat ze denken dat ik ziek ben”, galmde een kraaienstem door Rozet. Daarna barstte de stem niet in huilen, maar in oorverdovend hoesten en proesten uit.