Voor werkoverleg met mijn collega’s zette ik vorige week koers richting Fruitpark Hotel & Spa in Ochten. Komend vanaf de A15 nam ik de rotonde bij Dodewaard en sloeg de Bonegraafseweg in.

Hoogwater. Het is opeens actueel, hartje zomer. Het water in Waal en Nederrijn klimt naar abnormale waardes. In Rivierenland werd de hoogste waterstand zondagavond aangetikt.

Strenggelovigen, arbeidsmigranten, wappies. Het is steeds hetzelfde rijtje dat voorbij komt van groepen mensen die moeilijk tot vaccineren te bewegen zijn. Daar mist er eigenlijk eentje: de nuchtere Betuwenaar.

De lockdown voor voetbalfans is nu echt voorbij. Beter gezegd: voor een speciale categorie supporters. Papa’s, mama, opa’s en oma’s zijn eindelijk weer welkom binnen de hekken van het sportpark.

Een beelddenker ben ik niet. Beelddenkers denken in beelden en gebeurtenissen, niet in woorden. Beelden zetten mij wel vaak aan het denken. Blijven op die manier soms lang hangen.

Soms zou je wel eens dingen voor jezelf willen houden. Maar als journalist geeft dat geen pas, dat zou haaks staan op waar ons beroep voor staat.

Onlangs was ik op bezoek bij Ries van Toorn, eigenaar van sportschool Bushido in Tiel. Net als zestien jaar geleden. Ries had daar alleen geen actieve herinnering meer aan, het zij hem vergeven.

Al heb ik altijd al respect gehad voor ‘de zorg’, de waardering is alleen nog maar groter geworden nu ik er plots en van nabij intensief mee te maken heb gekregen.

Al word ik ouder, ik kan me soms nog flink kwaad maken. Vooral als het gaat om gewone mensen die buiten hun toedoen in de problemen raken. Zoals ouders die gedupeerd zijn door toeslagenfouten van de Belastingdienst. Of Groningers die hun aardbevingsschade maar niet vergoed krijgen.

Soms waan ik mij tijdens onze digitale vergaderingen weer even op de sportredactie. Het hart van veel collega’s klopt sneller voor mooie prestaties op het voetbalveld, in een Formule 1-bolide of op de racefiets. En dat stemt mij als oud-sportverslaggever vrolijk.