Eerlijk gezegd is de verjaardag van Veenendaal vorige week me volledig ontgaan. Ik was vast niet de enige, maar als lid van de lokale historische vereniging - en in het bezit van een boekenplank vol Veenendaalse naslagwerken - is dat toch wel een min-min.

De hagenpreken moeten terug. Daarvoor pleit Cora Otter van de ChristenUnie in Ede. Vijfhonderd jaar nadat calvinisten in het geheim samenkwamen, moeten de kerkgangers weer de paden op, de lanen in.

Met het leger heb ik niet zoveel. Vroeger helemaal niets. Het leek me alleen wel leuk om elke dag lekker te sporten als je in dienst moest.

Ik moet toegeven dat ik de wegbermen in Ede in zijn algemeenheid mooier vind dan die in Wageningen. Ik kan zelfs vanuit de auto genieten van de bloemenpracht.

Het grootste deel van mijn leven woon ik in Wageningen. Ik ben dus een Wageninger, vind ik. Maar dat is nog geen echte Wageninger, of beter een Waogeninger.

De Hoofdstraat in Veenendaal is al sinds jaar en dag het paradepaardje van wat eens een dorp was en nu bezig is om een stad te worden. En waarschijnlijk is er geen straat in het centrum die zo vaak op de schop is gegaan.

‘De mensch lijdt het meest, onder het lijden dat hij vreest‘. Deze spreuk die in de wachtkamer hing van mijn vroegere tandarts Fogteloo in Wageningen is mij mijn leven lang bijgebleven. Fogteloo was een aimabele en voorzichtige tandarts, maar het bezoekje aan hem was voor mij als tiener - ja, dat is even geleden - iets waar ik erg tegen op zag.

Soms vergeet je bijna hoe je woonwijk er eigenlijk uit ziet. De aanblik van de stad waar je 's avonds na het werk je hoed aan de kapstok hangt en waar je vergeet om nog naar buiten te kijken. En als je al kijkt, zie je het niet.

Vroeger, een paar maanden geleden, was het leven overzichtelijk. De slager verkocht worst en bij de bakker gingen de krentenbollen als zoete broodjes over de toonbank.

Wat zal het raar voelen, deze vierde en vijfde mei. Zeker in de Stad der Bevrijding, al zijn er enige parallellen te trekken met precies 75 jaar geleden.