Ik kan de straten van mijn stad onderhand dromen. Elke dag een stukje verder wandelen, een stukje langer lopen.

Wageningen, is bekend over de hele wereld. Tenminste, dat denken wij Wageningers regelmatig. Het sterke verhaal gaat dat buitenlanders twee dingen kennen van Nederland: Johan Cruijff en Wageningen.

Ik slijt vanaf mijn zesde elk jaar zeker veertig zaterdagen deels op sportparken. Te beginnen als voetballer, later als sportverslaggever en nu als ‘manusje-van-alles’ bij vv Bennekom JO17-2.

Boodschappen doen kost mij dit coronajaar wat meer tijd dan voorheen. Maar ik vind winkelen nu eigenlijk ook leuker. De reden: ik ben de kleinere winkels meer gaan waarderen. De neiging om in het weekeinde alles in één keer te kopen in de supermarkt is afgenomen.

De kunst ligt op straat. Ook in Veenendaal. En soms is het onthullen van een kunstwerk al een kunstvorm op zich.

Grenzen zijn fascinerend. Al zal niet iedere Veenendaler dat vinden nu die opeens aan de verkeerde kant van de grens woont waar om twaalf uur de muziek stopt en het licht aangaat.

Deze week ben ik aan het duimen. Voor de Miss Etam in Wageningen. Dat heb ik beloofd aan de vriendelijke mevrouwen die er in de winkel staan en die vrezen voor hun baan.

Precies een maand geleden was het dat de LSVb, de Landelijke Studentenvakbond, de introductie van de Wageningen Universiteit hét voorbeeld voor de rest van Nederland noemde. In tegenstelling tot andere universiteiten, besloot de WUR namelijk de introductieweken voor nieuwe studenten wél door te laten gaan.

Hoe snel een mens vergeet. Het is dat een winkelier me er attent op maakte tijdens een praatje over kleding verkopen in coronatijden. Ooit kon je in Veenendaal gratis je auto parkeren.

Mijn gedachten dwaalden de afgelopen hete dagen regelmatig terug naar de zomer van 1976. Wat was het toen heet. Jarenlang teerden we op deze heetste zomer aller tijden, tot dat ergens in deze eeuw ook verleden tijd werd.