,,Het was een heftige tijd, vorig jaar in het ziekenhuis in Ede. Zeven weken lag ik daar, na een galblaasoperatie. Ik had twee gallekkages en nog een hoop andere narigheid. De pijn die dat gaf, was ongelooflijk. Ik schreeuwde het zelfs uit, zo zeer deed het.’’

,,En dus kreeg ik van de verpleging allerlei pijnmedicatie. Maar er was één ding dat de ziekenhuismedewerkers niet hadden voorzien: door die medicatie kreeg ik vreselijk last van psychotische klachten.’’

,,Ik was erg onrustig, angstig. Achterdochtig ook, ik vertrouwde nog maar heel weinig mensen. Het gevoel van veiligheid ontbrak ook een beetje en soms had ik het idee dat ik niet serieus werd genomen. Maar er was één jonge verpleegkundige die me m’n leven lang zal bijblijven.’’

,,Op een gegeven moment had ik wéér zo’n angstige nacht. Ik was doodsbang en het ging hartstikke slecht met me. De verpleegster had dit in de gaten. Ze pakte een dekentje en ging op de stoel naast mijn ziekenhuisbed zitten. Daar pakte ze mijn hand vast. ‘Ik blijf net zo lang bij je, totdat je rustig in slaap bent gevallen’, zei ze.’’

,,Het was zo enorm lief van deze nachtzuster. Ze bleef maar bij me zitten, gaf me weer een stukje vertrouwen dat ik niet meer had. Je verwacht niet dat ze zo veel tijd voor je kunnen vrijmaken in het ziekenhuis. Maar deze vrouw deed dat gewoon en daar ben ik haar tot op de dag van vandaag dankbaar voor. Het was een lichtpuntje, waardoor die heftige tijd een beetje draaglijker is geworden.’’