De hazelaar komt terug in onze bossen

Bijster groot worden de hazelnoten in mijn tuin nooit: daar is de Veluwse zandgrond te schraal voor. Verrukkelijk zijn de noten beslist en ondanks de extreme droogte hangt de struik dit jaar tjokvol. Net als de eekhoorns eet ik ze, gehakt door de salade, het liefst rauw.

De volwassen struik levert niet alleen voedzame vruchten, zijn afgevallen blad zorgt ook voor een rijk en goed verteerbaar strooisel. Hierdoor herstelt de nutriëntenbalans in de bodem en wordt vocht beter vastgehouden. Dat hij bovendien bestand is tegen droogte, maakt hem een ideale soort voor het bos van de toekomst.

Dit jaar is hij samen met onder andere winterlinde, boswilg, zoete kers, Noorse esdoorn en naaste familielid, de boomhazelaar op de Hoge Veluwe aangeplant. Een belangrijke stap in een reeks maatregelen die onze bossen klimaatbestendig moeten maken.

Zo komt mijn geliefde hazelaar na vele jaren terug in onze bossen. Een tijdelijk raster voorkomt dat de nieuwe generatie eer ze vrucht draagt door edelherten en reeën wordt opgevreten. In tegenstelling tot de eekhoorns beperkt hun eetlust zich niet enkel tot de noten: zij zijn immers verzot op de hele struik.