‘Schipper mag ik overvaren?’ Wieke liftte per boot door Nederland

Sinds een jaar of vier is Wieke van Oordt besmet met het zeilvirus en is ze zich gaan verdiepen in de watersport. ,,Er zijn bibliotheken vol boeken over mensen die de wereld hebben overgezeild, of een ‘rondje Atlantic’ hebben gedaan. Ik las de ene na de andere exotische blog, maar ik had net Nederland vanaf het water ontdekt. Dát wilde ik bereizen”, vertelt ze. 

Zo kwam ze op het idee om liftend per boot alle provincies aan te doen. ,,Zes weken later stond ik met een bordje met de tekst ‘schipper mag ik overvaren?’ langs het water.”

Binnenvaartschepen, een antieke sleper, zeilboten, motorboten, platbodems. Op 70 boten in alle soorten en maten ging de schrijfster aan boord tijdens haar rondje Nederland. Ze kwam terecht in plaatsen waarvan ze nog nooit had gehoord. 

Ze sliep alleen in een havengebouw waar het licht het niet deed en mocht bij een wildvreemde familie haar tentje opzetten in de achtertuin. Soms gaven mensen haar, nadat ze een dag had meegevaren, zomaar cadeautjes, zoals de mascotte van hun boot. 

Onderweg ontmoette ze oude sluiswachters, meisjes van zestien, mensen uit allerlei sociale klassen. ,,Het land dat je kent, verdwijnt gewoon op het water. Het is alsof je je paspoort stempelt op de steiger. De mensen zijn enorm gastvrij en hartelijk. Van 99,9 procent mocht ik meevaren. Op het laatst hoefde ik niet eens meer uit te leggen waarom.”

Niet alleen viel het Van Oordt op hoe mensen bereid waren om haar helpen, maar ook hoe trots ze op hun regio zijn. ,,Onderweg hoorde ik constant dingen als: ‘kijk, hier staat de boerderij waar ik ben opgegroeid’, of ‘hier heb ik mijn eerste bootje gekocht.’ Iedereen wilde me echt hún stukje Nederland laten zien.”

Toch was de reis niet alleen maar vrijheid blijheid. ,,Constant liep ik rond met een junkiegevoel: ik moet scoren, ik moet een boot hebben om naar de volgende provincie te gaan. In de havens liep ik met mijn bordje alle steigers af. Elke keer als ik een lift kreeg, ontspande ik en als er een haven in zicht kwam, begon de stress. Ik ging van scoormoment naar scoormoment.”

Zo kwam Van Oordt er achter dat haar doel om binnen zes weken per boot door alle provincies te liften, haaks stond op de mentaliteit die op het water heerst. ,,Steeds hoorde ik: ‘we zien wel of we morgen varen.’ Dat strookte natuurlijk niet met mijn plan, dat behoorlijk ambitieus was. Ik ben een beetje een controlfreak en dat kan niet op het water.” 

Gaandeweg besloot ze haar reis anders te benaderen. ,,Je kunt niet alles plannen. Stel dat de wind draait of dat er een sluis gestremd is? Waterwegen zijn de langzame broertjes van het asfalt. Ik begon het beter te snappen en werd er steeds ontvankelijker voor om anders te leven. Dat is één van de grote leermomenten voor mij geweest.”

Nog eens door Nederland liften is Van Oordt niet van plan. ,,Het was zo’n unieke ervaring, dat het niet leuk is om nog een keer te doen. Ik zit er wel aan te denken om het eens andersom aan te pakken. Dan laat ik voor de verandering mensen met mij meevaren.”