Bij livestream-concert van PhilZuid zie je de mens achter de muzikant

Het is de tweede beste optie, het streamen van een concert, zei de spreker vrijdagavond bij de livestream van het concert door Philharmonie Zuidnederland (PhilZuid) dat de titel ‘Liefde’ kreeg. 

Liefde van soliste violiste Lamsma voor Mozart, van Richard Wagner voor zijn vrouw Cosima, van Aaron Copland voor een van de personages in het toneelstuk ‘Quiet City’ van Bernard Shaw. Natuurlijk floreert een symfonieorkest in een akoestisch goede concertzaal, maar het is wel boeiend om de musici van dichtbij te zien spelen, zeker als er een ter zake kundige regisseur achter de camera zit.

Blijft een orkest op afstand toch altijd enigszins abstract, bij streamen zie je de mens achter de musicus, werkend, transpirerend, de een gespannen, de ander ontspannen, steeds communicerend en zich concentrerend. Ook de dirigente zie je in het gezicht, waar je in het geval van de Chinese Elim Chan niet veel wijzer van werd, omdat haar uitdrukking niet veel blootgaf.

En niet te vergeten de soliste. Simone Lamsma pakte Mozart stevig aan. Te stevig. Ze zat bovenop de noten. Ze speelde technisch top, virtuoos, superstrak en uiterst voortvarend, alles wat je van een topvioliste kan verwachten liet ze horen, maar mildheid en jeugdigheid ontbraken. Het was Mozart gedacht vanuit de eenentwintigste-eeuw, niet vanuit de achttiende. Het was teveel Lamsma en te weinig Mozart. Teveel staal, te weinig hout.

Eeuwig mooi is Wagners ‘Siegfried Idyll‘, een relatief bescheiden werk van deze componist waarin hij de meest tedere gevoelens in een zachtmoedig romantisch idioom giet. Het beste werk van de avond, want het mooist mengend, het meest persoonlijk van bijdrage en het meest ontroerend. De jonge Chinese dirigente Elim Chan heb ik in dit concert niet leren kennen. Misschien een volgende keer.