Zoals ze daar staan lijken het stille wachters. Die indruk wordt nog versterkt doordat de open leuningen voorzien zijn van een dakje. Alsof het wachthuisjes zijn. Ze kijken uit over het water van de Dribbelei, alle zes dezelfde kant op gericht. 330 graden op het kompas, in de richting van de kern van het dorp. Op de stenen zit korstmos. Uit de specie groeit zachtgroen mos.

Opvallend is dat vijf van de stoelen bij elkaar staan. De zesde staat apart, aan de andere kant van een pad, alsof hij er eigenlijk niet bij hoort. Dat weerspiegelt hoe Fluitsma was, zegt zijn weduwe Mariet. „Dick stond altijd wel op afstand van mensen, los van de groep. Voor hem waren zijn stoelen objecten die iets van de mens uitdrukten. Zo maakte hij een uitgezakte stoel, en een fragiele stoel. Mens en stoel liepen in zijn werk in elkaar over. Maar zijn stoelen zijn niet functioneel.”

Op een zuiltje terzijde van de stoelen staat een zuiltje met een opschrift. Blijkbaar waren de stoelen het onderwerp van de ‘42e wedstrijd in het metselen met baksteen’ in april 1994. Er waren dertien deelnemers, een uit Gemert zelf. Allen met name genoemd. Wat ontbreekt is de naam van Dick Fluitsma, de ontwerper van de stoelen.

Ook dat klopt met zijn persoonlijkheid, volgens Mariet Fluitsma. „Dick was te bescheiden. Hij wilde wel gezien worden, maar hij vond het ook eng. Hij hield zich niet bezig met zijn pr. Hij was toch altijd bang dat het niet goed genoeg was. In 1975 kreeg hij de Billiton-Van der Rijnprijs. Daar heeft hij niets mee gedaan. Hij heeft duizenden tekeningen gemaakt, honderden gedichten geschreven. Die heeft nooit iemand gezien.”

De stoelen in Gemert zijn misschien niet functioneel, toch is een meisje erop geklommen. Ze gooit een bal over met haar moeder die tegenover haar staat. De stoel zit heel lekker, lacht ze.