Hij heeft zijn handen diep in de zakken van zijn jas gestoken en een muts op zijn hoofd. Vies weer, zegt hij.  Het is koud met wind, die alles nog kouder maakt. ,,Ik ga terug naar Turkije’’, vertelt hij. Na bijna 40 jaar houden ze het hier voor gezien. ,,Mijn vrouw heeft een slechte heup.’’ Ik weet niet precies wat dat er mee te maken heeft, maar ik kan me voorstellen dat die handicap net iets minder erg is in zonniger klimaat.

Na jaren op een wachtlijst kreeg ik eind december een telefoontje. Iemand heeft zijn volkstuin opgezegd en ik mag voor 3 euro in de maand een fraai groot stuk grond vlakbij huis pachten. Ik heb al heel wat meters bramen, uien, kroppen sla en druivenranken, maar als ik een zadenwinkel ben, voel ik dat ik meer meters nodig heb. D'r is nog een wereld te zaaien en te oogsten, dus kom maar op met die meters. 

Vandaag is de overdracht. Hij staat al bij het tuinhek en ik ben de enige mens die aan komt lopen. Zelfs als ik hem al een hand heb gegeven,  lijkt hij niet te kunnen geloven dat ik de nieuwe tuinder ben.  

De handpomp was vreselijk duur om aan te leggen, begint hij. Maar liefst 16 jaar heeft hij hier getuinierd. De buurman aan de ene kant is heel slordig, deelt hij nog even een ergernisje. Hij heeft stukken laminaat gebruikt om de afscheiding wat te dichten. Ik duw er tegen aan met mijn voet en hij schudt zijn hoofd.,,Laten staan,  dat is tegen de konijnen.’’

Hij kijkt hoe ik met mijn laars het blad veeg van het verharde terras.  Om te zien hoe groot de picknicktafel kan worden op deze plek. Ik zie me hier wel zitten op een zonnige zaterdagavond na een dag schoffelen. Ik pak een kapotte tegel en leg die elders neer. 

Heb jij geen man? Dit kan niet voor een vrouw, zegt hij. Ik glimlach en geef hem een hand. Ik zal goed voor je land zorgen, zeg ik bij het afscheid. En van spruiten houd ik niet.