Als je baby dood wordt geboren: ‘We koesteren de liefdevolle momenten met hem’

Zwijgend en gespannen rijden Geke en Huub naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis voor een echo. ,,In nog geen twintig seconden viel daar het verpletterende oordeel: Stef was overleden. Het echoscherm ging uit, dat was het dan. Een donderslag bij heldere hemel, totaal onwerkelijk”, vertelt Geke. 

Ze krijgen een eigen kamer in het ziekenhuis, gesprekken met hulpverleners, én de vraag: wanneer willen jullie de bevalling inleiden? Geke: ,,Ik wilde hem zo snel mogelijk zien, ik keek al zo lang naar hem uit. We kozen ervoor om de volgende dag al te bevallen.”

Die nacht maakt het hoofd van Geke overuren. ,,Ik dacht terug aan alles wat ik tijdens de zwangerschap misschien wel verkeerd had gedaan, tot op het idiote af. Zo dronk ik bijvoorbeeld veel melk. Zou dat hem het leven hebben gekost?”, zegt ze. ,,De gynaecoloog ontzenuwde de volgende ochtend mijn angsten, één voor één. Dat hielp enorm. Het was een hele mooie bevalling, ik was zó vastberaden om Stef goed op de wereld te zetten. Hem zien, hem eindelijk vasthouden, was prachtig. Maar ook intens verdrietig.”

Huub herkent de gemengde emoties van het moment na de geboorte. ,,Je bent wel vaker eens blij en verdrietig tegelijkertijd, maar dit was zo extreem. Het was al een volgroeide baby van ruim 3 kilo. Bewondering van het mooie mannetje en verdriet wisselden elkaar af”, vertelt Huub. 

Twee dagen blijft Stef in het ziekenhuis, zijn ontdane ouders pendelend tussen hem en hun dochter thuis. Op de derde dag hebben vrienden van Geke en Huub baby-afscheidszorg geregeld, die ervoor zorgden dat Stef naar huis kan komen. Geke: ,,Een nieuw hoofdstuk voor ons, echt als gezin samen thuis zijn. Stef lag in zijn eigen wiegje, en we konden hem vasthouden op elk moment van de dag. Heel fijn.”

Grote zus Eva (nu 8) is erg blij met de thuiskomst van haar broertje. ,,Ze stond huppelend naast zijn bedje, las hem boekjes voor en kuste hem voor het slapen gaan”, zegt Huub. ,,Trots vertelde ze iedereen over hem. Bij vlagen was ze ook erg verdrietig. Zelf waren we tot weinig in staat; lieve vrienden en mijn ouders in huis zorgden dat alles doorging voor Eva. En dat er een mooie uitvaart voor Stef geregeld werd.” 

Geke had veel steun aan de afscheidszorg, die haar hielp bij de tegenstrijdige gevoelens. ,,Ik had zo’n behoefte om in bed te liggen met Stef op mijn arm, trots, genietend van hem zoals dat gaat in een normale kraamweek. Maar dat voelde ergens ook als een slecht toneelstuk. De afscheidsverzorger vond het echter helemaal niet gek, maakte dat soort momenten mogelijk en legde ze vast met foto’s.”

Bij de begrafenis van Stef zijn zo’n zeventig familieleden en vrienden met kinderen aanwezig. ,,Eva huilde aan één stuk door”, vertelt Huub. Vrienden leidden de ceremonie, het koor van Geke zong en neefjes maakten muziek. ,,Het moment dat we het mandje van Stef dicht deden, vergeet ik nooit meer. De pijn dat hij niet kon blijven was zo groot, daar schiet ik meteen weer vol van”, zegt Geke. ,,Het eerste jaar ging ik daarom vaak naar zijn grafje toe, om dichtbij hem te zijn.”

Inmiddels, vier jaar later, hebben Eva en Stef nog een broertje gekregen: Wout (2). ,,Net als Eva kent hij Stef. Hij is hun broertje, hij hoort er gewoon bij”, zegt Huub. Als iemand vraagt hoeveel kinderen ik heb, kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om Stef niet te noemen, maar mensen schieten er meteen door in ongemak. Dat hoeft niet, ze rakelen niets op. Ik vind het juist heel fijn als mensen zijn naam noemen en naar hem vragen. Het verlies hoort bij ons. Hij hoort bij ons. En alle liefdevolle momenten van onze korte tijd samen, koester ik nog steeds. Hele waardevolle herinneringen die ik iedere ouder van een overleden kindje gun.”