Hannah uit Vierhouten bevalt op zelfde dag als haar zus van een stilgeboren kindje

‘Wie met tranen zaait, zal juichend oogsten.’ In dat Bijbelvers gelooft Hannah uit Vierhouten, zelfs in de periode waarin zij en haar zus op dezelfde dag bevallen van een stilgeboren kindje. Samuel komt na veertien weken zwangerschap ter wereld.

Bij de termijnecho van twaalf weken blijkt dat het kindje niet meer leeft, en Hannah wacht twee weken tot de miskraam op gang komt. Hannah: ,,We wilden alles opvangen en hadden overal in huis jampotjes en bakjes en boterpotjes met water klaarstaan, zodat we hem maar niet zouden missen.

Tijdens de miskraam zagen we hem ineens in één van de potjes. Zou dit ons kindje zijn? Hij was niet zo goed herkenbaar, maar als je steeds het water ververst, zie je een steeds mooier kindje verschijnen.”

Het was zo prachtig, vertelt Hannah, die baby met het neusje van een millimeter. ,,‘Ik zie tééntjes’, riep ik na een tijdje tegen mijn man. Je voelt je zo trots.” Ze waren papa en mama geworden, vertelt Hannah, al leefde hun zoon niet en was het hartje waarschijnlijk bij negen weken zwangerschap gestopt met kloppen. ,,Het hoorde daar niet, het hoorde in mijn buik en het hoorde te leven.”

Hannahs verdriet is groot - niet alleen verliest ze Samuel, ook haar zus verliest in diezelfde periode haar ongeboren kindje. In plaats van samen zwanger zijn, werden beide kindjes op dezelfde dag stilgeboren: Samuel met veertien weken en Sifra met 26 weken ,,We gingen bij Sifra kijken en dat was ook al zo’n prachtig meisje. Je lijdt zelf en je zus lijdt, dus ik kon haar niet tot steun zijn. Het was ontzettend zwaar.”

Hannah gelooft in God, maar kan na de miskraam niet meer zingen en bidden - iets dat zij en haar man dagelijks doen. ,,Als ik al kon bidden was het alleen maar: ‘help, help, help, help’. Het troostte me dat andere mensen voor ons aan het bidden waren, dat Jezus voor ons bidt, en dat mijn man Maurits wel zong.”

De nieuwe ouders plukken een bos wilde bloemen, sluiten het kistje en begraven Samuel op een mooi plekje op de Elspeterheide. Ze lezen een stukje uit Psalm 126 voor: 

‘Zij die in tranen zaaien,
zullen oogsten met gejuich.
Wie in tranen op weg gaat,
dragend de buidel met zaad,
zal thuiskomen met gejuich,
dragend de volle schoven.’

,,Je kunt niks meer doen voor een kindje dat overleden is. Je kunt nog zo’n mooi grafje uitkiezen en nog zo’n mooie bos bloemen plukken, het maakt allemaal niet uit. Hij had er vast om gelachen en gedacht: ach, hier in de hemel zijn veel mooiere bloemen, en ik ben bij Jezus.” 

Er is leven geweest, er was een prachtig kindje geboren dat hen papa en mama heeft gemaakt, zegt Hannah: dat is het goud dat er ook is geweest en zij moet dat leren verweven met de rouw in haar leven.

Beluister hier de podcast waarin Hannah vertelt over haar miskraam.