Lotte (30) heeft geen moedergevoelens na bevalling: ‘Ik dacht: wie is dit, ik ken jou niet’

Het is voor Lotte en Casper (30) Engel uit Voorhout niet vanzelfsprekend dat ze zwanger worden. Zij werkt als juf in het speciaal onderwijs, hij als recruiter. Samen willen ze een gezin stichten, maar nadat ze haar spiraal laat verwijderen, gebeurt er weinig: ,,Na een halfjaar kwam ik in het ziekenhuis terecht. Ik bleek het polycysteus-ovariumsyndroom (PCOS) te hebben: ze ontdekten vochtblaasjes op mijn eierstokken en ik had maar sporadisch een eisprong.”

Het stel mag beginnen met ovulatie-inductie (OI), een behandeling met medicijnen waarbij de eisprong wordt opgewekt. ,,Het klonk hoopvol, maar dat was het niet; door de pillen kreeg ik nog grotere vochtcystes op mijn eierstokken. De eerste keer dat ik hormonen mocht spuiten raakte ik zwanger, maar ging het mis. De maand erna was ik weer zwanger, maar ging het weer mis.”

De twee vroege miskramen zijn heftig. ,,Je wordt zo bewust van hoe fragiel dat beginnende leven is en hoe makkelijk het mis kan gaan dat je een beetje hard wordt.” Na een aantal mislukte behandelingen mogen ze overstappen op IUI-behandelingen (inseminatie). Het stel doet zes pogingen en bij de laatste poging is het raak: ze is weer zwanger en dit keer blijft ze het. Het stel is gelukkig: ,,Ik heb ervan genoten, zeker toen ik mijn baby begon te voelen. Toch bleef ik tot aan de bevalling aan toe sceptisch. Ik dacht: als het misgaat, moet ik daar ook mee kunnen leven.”

De zwangerschap gaat voorspoedig, maar is mentaal zwaar. Hoewel ze geniet van haar groeiende buik en het getrappel van de baby, maakt ze zich ook veel zorgen: ,,Ik lag uren per nacht wakker en piekerde veel. Ik dacht aan de meest onzinnige en niet relevante dingen: wat als mijn baby later alleen op reis wil, kan ik dat aan? Wat als hij geen vriendjes krijgt, of juist heel veel, waardoor hij altijd weg is?”

Na een zwangerschap van ruim 41 weken begint de bevalling. ,,Toen de weeën vaker kwamen en langer aanhielden, wilde ik graag alleen zijn. De enige plek waar ik me comfortabel voelde, was onder de douche. Omdat we alleen een babybadje hadden, is Casper midden in de nacht bij een vriendin een bad gaan ophalen.” Na een heftige nacht vol in de weeën heeft ze de volgende ochtend een teleurstellende twee centimeter ontsluiting: ,,Superfrustrerend. De verloskundige ging weer naar huis, maar een paar uur later belden we haar weer. Ik zag het zonder pijnbestrijding niet zitten en we konden in het ziekenhuis terecht.”

Aan het einde van de ochtend krijgt ze op haar verzoek een ruggenprik: ,,Het zetten ging snel, ik voelde geen pijn meer en kon wat slapen. Een paar uur later zat ik op drie centimeter ontsluiting. De baby bleek in het vruchtwater te hebben gepoept en zijn hartslag zakte weg. Er moest iets gebeuren: ik kreeg wee-opwekkers, daarna weeënremmers en medicatie om mijn bloeddruk te verhogen. Niets hielp en ik lag te trillen in bed.”

Engel wil graag op een natuurlijke manier bevallen, maar na 21 uur weeën wegzuchten is ze niet verder dan vier centimeter ontsluiting: ,,De baby moest gehaald worden met een spoedkeizersnede. Er werd een operatiekamer klaargemaakt. Ik was verdrietig; ik wilde geen keizersnede. Een bevalling die eindigt in een keizersnede voelde als falen; ik moest dit toch gewoon zelf kunnen? Waarom kunnen andere vrouwen wel bevallen en kan ik het niet?”

De operatie gaat snel. Op de OK ziet zoon Jibbe het levenslicht. ,,Ik schrok van hoe hij eruitzag. Ik had een miniversie van mezelf verwacht: slank, donker haar, grote ogen. Deze baby was enorm. Hij had rossig haar en een bol gezichtje. Ik dacht: wie is dit, ik ken jou niet.” Jibbe wordt direct meegenomen door een kinderarts en krijgt extra zuurstof. Engel blijft verslagen achter: ,,Ik voelde me zo alleen, was zo ellendig en misselijk, dat ik begon te spugen. Ik was in shock. Na het hechten heb ik nog een uur gewacht op de uitslaapkamer. Daarna mocht ik naar mijn zoon toe. Ik vond hem schattig, maar had niet het gevoel dat hij van mij was.”

Omdat Engel geen moedergevoelens ervaart, steekt ze veel tijd en energie in het bewust opbouwen van een band met haar zoon: ,,Ik heb veel huid-op-huidcontact gehad en ben hem gaan dragen om de aanmaak van oxytocine te forceren. Ik masseerde zijn kleine lijfje, sliep met hem, gaf hem knuffels en kusjes. Op een dag keek ik hem in zijn ogen en ineens herkende ik hem. De tranen stroomden over mijn wangen.”

Het niet meteen herkennen van je baby is een taboe dat Engel graag doorbreekt: ,,Ik heb me ongelofelijk schuldig gevoeld, maar weet nu dat ik moest wennen aan het mama zijn. Ik moest wennen aan Jibbe. Voor mijn bevalling dacht ik dat een moeder haar kind meteen zou herkennen, nu weet ik dat dat niet zo hoeft te zijn.”