Met zes kinderen is mijn vrouw al 94 keer getrakteerd op servetringen, vulvadoosjes en zelfportretten

Elk jaar kijk ik er weer naar uit. Moederdag. Met zes kinderen, waarvan de oudste 20 is, is mijn vrouw dus al 94 keer getrakteerd op tekeningen, gekleurde toiletrollen, bierviltjes (o nee, die kreeg ikzelf, bofkont ), servetringen, mooi beschilderde theedoeken die daarna de héle was groen kleurden, een moederdagzelfportret en ga zo maar door. Ooit bedacht om vrouwen één dagje vrij te gunnen per jaar, is dit natuurlijk al heel lang volslagen flauwekul, aangezien mannen volop meewerken in het huishouden en vrouwen ook buitenshuis werken, ooit een voorrecht voor de bezitter van een piemel. 

Van huis uit kreeg ik al mee dat het onzinnig was en dat we daar niet aan mee hoeven te doen, net zo stom als Valentijnsdag, ook een uit de Verenigde Staten overgewaaide commerciële en stompzinnige dag! Desalniettemin ontkom ik er niet aan. De kinderen maken op school de mooiste dingen die ze dan trots mee naar huis nemen, en zodat je op de tweede zondag in mei alsnog met lege handen staat en al heel vroeg naar de Jumbo rent om dan maar een ontbijtje bij elkaar te scharrelen. Verschrikkelijk. 

Nu ben ik gelukkig gezegend met kinderen die het heel moeilijk vinden om een geheim te bewaren, dus wanneer ze uit school komen met hun ontroerende knutsels en die verstoppen weet ik in elk geval zeker dat ze die nog dezelfde dag aan hun teerbeminde moeder zullen overhandigen. ,,Kijk mama: papa en ik hebben in dat laatje een cadeautje voor je verstopt voor Moederdag.” Mooi, hebben we dat ook weer achter de rug. 

Toen de oudere kinderen nog klein waren vond ik het nog echt leuk hoor, samen ontbijtje maken voor op bed, dan met z’n allen gezellig op en onder de dekens de tekeningen laten zien, de knutsels en frutsels. Vijf minuten quality time. Tegenwoordig vind ik het niet meer nodig en ook niet van deze tijd. We zijn allemaal gelijkwaardige mensen, met dezelfde verantwoordelijkheden. Bovendien staan wij als gezin vaak genoeg stil bij de liefde voor elkaar, dat maakt zo’n opgelegde dag eens per jaar volstrekt overbodig. En ja, dat geldt ook voor Vaderdag en dierendag. Mijn oudste zoon vroeg ooit: ‘Wanneer is het eigenlijk kinderdag?’ Nou schat, het is élke dag kinderdag!

Het is mooi en goed om zomaar, spontaan (maar mag ook op Moederdag) stil te staan bij de rol van de vrouw in je leven. Niet alleen je eigen moeder, die je toch maar mooi op deze prachtige wereld heeft gezet, je heeft gevoed met liefde, maar ook de moeder van je kinderen. Als ik even mag spreken voor alle heteroseksuele, al dan niet getrouwde mannen met kinderen: de moeder in je gezin houdt je toch maar mooi regelmatig een spiegel voor. Denk ik.  Zonder haar waren wij mannen vast nog steeds losgeslagen pubers die op opgevoerde Puchjes en Hondaatjes door weilanden crossten. Zonder haar hadden we onszelf nooit zó goed leren kennen, zowel onze donkere als  lichte kanten. 

Laat mij dan maar ouderwets zijn: ik denk dat vrouwen kinderen doorgaans beter begrijpen, geduldiger zijn en voor de kids het ankerpunt.  Des te verdrietiger wanneer een moeder uit haar rol valt, gemeen blijkt te zijn of haar gezin verlaat. Het is verdrietig om te zien dat wanneer een huwelijk in sleur overgaat, mensen zwijgend naast elkaar op de bank zitten, dat dan die oude gevoelens vergeten lijken. Ooit hield van je haar of hem, was je vreselijk verliefd, wilde je trouwen en vrijen (niet noodzakelijkerwijs in die volgorde) en altijd samen zijn. 

Afijn, wij gaan nieuwe frutsels maken voor zondag en een ontbijtje uitdokteren. Met zwarte koffie voor moeder, een niet al te hard gekookt eitje en een broodje brie, want daar houdt ze van. En de kinderen en ik van haar.