Vruchtbaarheidsproblemen: ‘Als jij geen kanker had gehad was het gelukt, flapte ik eruit’

Uit een enquête uitgevoerd door Freya (Vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblematiek, red.) wordt duidelijk dat onvruchtbaarheid vaak een zeer eenzame ervaring is. De financiële druk van behandelingen, gebrek aan communicatie en tegenstrijdige coping-strategieën kunnen leiden tot een grote kloof tussen partners.

Kim (42)* vertelt: ,,Mijn vriend Reinout heeft als kind kanker gehad. Hij wist dus al vanaf dat hij heel jong was dat hij onvruchtbaar was geworden door de heftige bestraling die hij destijds moest ondergaan.”

Omdat Reinout al snel op de hoogte was van Kims kinderwens, moest het stel binnen twee weken in hun relatie al pittige keuzes maken: Kim: ,,Hij wilde mij de keuze geven om weg te kunnen lopen. Ik wilde absoluut kinderen, dat stond buiten kijf. Maar ik wilde Reinout niet kwijt.’’

Het stel was afhankelijk van donorzaad. Voor Reinout was dit iets waar hij vrede mee had. Hij had het verwerkingsproces al doorlopen. Kim: ,,Ik moest er in warpspeed doorheen. Gelukkig ben ik veerkrachtig, nuchter. Oké, dacht ik. Hoe gaan we dit aanpakken?’’

Reinout en Kim leerden elkaar in oktober kennen. In februari zaten ze in de vruchtbaarheidskliniek. Kim: ,,In maart 2015 hadden we de eerste IUI behandeling. We hadden een donor uitgezocht uit de spermabank. Iemand met groene ogen, net als Reinout.” 

Kim was van tevoren onderzocht, en haar eileiders en baarmoeder zagen er prima uit. Maar er vond geen bevruchting plaats. ,,De eerste paar keer denk je nog ‘jammer’, volgende keer beter. We deden het heel erg samen, hadden er zelfs lol in om ovulatietesten te doen.’’ Maar er gebeurde niets, dus er werd besloten om Kims ovulatie met hormonen te stimuleren. Daarna werd het al iets minder luchtig.

Kim: ,,Toen het daarmee nog niet lukte, voelde ik wanhoop. Een gevoel van: wat is er mis met mij?’ En dat gevoel nam na elke behandeling toe.’’ Maar de vertwijfeling die Kim over haar lichaam voelde dat haar in haar ogen in de steek liet, begreep Reinout niet. Kim: ,,Niemand snapte het. Mijn arts zei: Je hebt gewoon achttien keer pech gehad, en naast me zat een man die de afkeer van mijn lichaam niet begreep.’’

Kort daarop fietsten we op de Veluwe. Ik was opgefokt door alle hormonen, mijn eierstokken waren zo groot als golfballen en Reinout had besloten dat we gingen fietsen, ondanks dat ik pijn had. Ineens flapte ik eruit: ,,Als jij geen kanker had gehad, was het gelukt!’’ Waarop Reinout terug schreeuwde: ‘’En jij dan, met je achttien mislukkingen!’’ We hebben het echt uitgeschreeuwd naar elkaar. Zo diep waren we nog niet eerder gezonken. Daarna hebben we besloten met een therapeut te gaan praten. ,,Mensen denken vaak: je moet er even doorheen en als kers op de taart krijg je een baby. Maar soms komt die baby er gewoon niet.’’

De cijfers uit Freya’s rapport liegen er niet om. 1 op de 6 stellen in Nederland heeft vruchtbaarheidsproblemen. Een derde belandt in het medisch circuit en zo’n 4 tot 5 procent van de stellen blijft kinderloos achter met veelal onzichtbaar verdriet. Het leidt vaak tot miscommunicatie, en verbroken relaties. Iets dat Kim en Reinout koste wat kost wilden voorkomen.

,,De eerste drieënhalf jaar van onze relatie stonden in het teken van behandelingen, daarna moesten we leren accepteren dat we samen genoeg zijn. We houden zoveel van elkaar, anders was ik na twee weken niet met hem naar een vruchtbaarheidskliniek gegaan. Natuurlijk doet het soms nog steeds pijn. Laatst gingen we wandelen en zei ik: als iemand me nu 8000 euro zou geven, zou ik het toch weer doen. Reinout zei: ,,Ik ook. Maar het zou ons breken.’’ We keken elkaar aan met tranen in de ogen en op dat moment voelden we heel sterk: ,,We zijn oké, samen.’’

* De volledige naam van Kim is bij de redactie bekend.