Ons ‘vlees’ graast op giftige grond: ‘Je neemt daarmee wel bewust een risico’

Dagelijks struint gepensioneerd binnenvaartschipper Dolf van der Velde met zijn hond Rex door de uiterwaarden bij Gendt, niet ver van Nijmegen. Hij geniet er van de wilgenbossen, de graslanden, de plassen vol vis. Maar hij maakt zich ook zorgen. Het rivierslib dat hier bij hoogwater bezinkt, ‘dat zit vol met gif’.

Van der Velde werkte er zelf aan mee, vertelt hij beschaamd. Jarenlang voer hij heen en weer tussen de chemische fabriek van Bayer in Leverkusen en de Rotterdamse haven. Met in zijn ruim tienduizenden liters chemisch afval. Dat transport stopte toen in 1982 de dump van het goedje in de Noordzee werd verboden.

Hoe giftig die lading was? ,,Als we in Leverkusen een conservenblikje in het zuur lieten zakken, dan was dat in Rotterdam opgelost.” Bij laag water kon zijn schip maar voor een deel gevuld worden. ,,De rest moesten we bij Bayer in de Rijn laten lopen. Illegaal.” Toen hij onlangs in de krant las dat in vlees van runderen die langs de Waal graasden te veel dioxine was aangetroffen, zei hij tegen zijn vrouw: ‘Zie je wel’.