Aymie verliest kerngezonde vader aan coronavirus, moeder in Frankrijk in quarantaine: ‘Neem de maatregelen serieus en bescherm onze samenleving’

Eenmalig doet Aymie haar verhaal, om Nederland te wijzen op de ernst van het virus, dat zoveel slachtoffers maakt. ,,Het maakt verdrietig dat er nog steeds mensen zijn, die denken dat alles wel meevalt en de regels aan hun laars lappen. Voor ons is de urgentie met betrekking tot de maatregelen in Nederland meer dan duidelijk. Neem ze serieus, wees solidair met anderen en bescherm onze samenleving.’’ 

Haar ouders keken uit naar een heerlijke vakantie met de boot in Frankrijk. Eerst nog een weekje oppassen op de drie kleinkinderen in Prinsenbeek, terwijl Aymie en haar man carnaval vierden. ,,Na hele fijne dagen zijn ze donderdag met vliegtuig naar Zuid-Frankrijk gevlogen. Daar stapten ze op de boot. Mijn moeder was die dag al behoorlijk grieperig. De dagen daarna is ze erg ziek geweest op de boot.’’ 

Intussen had het coronavirus het flink gemunt op de Prinsenbeekse bevolking. Het sterke vermoeden dat haar ouders waarschijnlijk besmet waren geraakt tijdens de carnavalsdagen, bracht de Franse medici niet op andere gedachten: nee, geen corona.

Twaalfhonderd kilometer noordwaarts vechten machteloosheid en angst om voorrang. ,,Je wilt het liefst meteen naar ze toe, maar omdat ons gezin waarschijnlijk ook besmet is geraakt, moesten we thuis blijven.‘’ Als ze na een uur nog niks hoort, belt Aymie zelf het ziekenhuis. ,,Uiteindelijk kreeg ik zelf de arts aan de lijn en na doorvragen kwam het hoge woord eruit: mijn vader was bij aankomst in het ziekenhuis aan een tweede hartstilstand overleden. Vanuit het ziekenhuis wilde niemand mijn moeder bellen. Het was heel akelig om op zo'n grote afstand mam te moeten vertellen dat haar man, mijn vader, niet meer leefde.’’

In de dagen daarna is het contact uitermate moeizaam. ,,In paniek drukte mijn moeder op een verkeerde knop, waardoor haar telefoon werd geblokkeerd. Bijna een hele dag konden we haar niet bereiken.‘’ Via het ministerie van Buitenlandse Zaken wordt de Franse politie verwittigd. Zij nemen een kijkje bij de boot, waar de Limburgse inmiddels niet meer af mocht. Een dag eerder kreeg ze bezoek van Franse doktoren, die bloed en snot bij haar afnamen. In een poging een nieuwe telefoon te kopen werd ze in de haven tegen gehouden en terug gestuurd.

Daags na de dood van Ton werd Aymies moeder coronavrij verklaard. ,,Eindelijk mocht ze naar het mortuarium in het lokale ziekenhuis, ze nam mooie kleren voor hem mee en ging erheen. Ter plaatse schrok het verplegende personeel zich rot. Onmiddellijk werd mam ingepakt en met een infuus in quarantaine geplaatst. Na nieuwe testen bleek zij toch corona geïnfecteerd te zijn. Drie dagen moest ze daar liggen, al die tijd zonder pap te mogen zien. Met behulp van vele vrienden, ambassade en alarmcentrale Eurocross kregen we het voor elkaar dat ze op zondagmiddag volledig ingepakt haar man kon zien. Hij lag er heel rustig en gelukkig bij. Vanaf dat moment geloofde mijn moeder pas dat hij was overleden, tot die tijd leek het een boze droom.‘’

Na ontslag uit het ziekenhuis moest ze nog een week in quarantaine op de boot blijven. Drie keer per dag neemt een agent nu poolshoogte. Op anderhalve meter afstand geeft hij ook wat boodschappen af. Haar man is inmiddels in Nederland aangekomen en overgebracht naar de uitvaartverzorger. 

Het gezin uit Prinsenbeek kan hem door de omstandigheden niet zien. ,,We zijn in een meer dan bizarre situatie terecht gekomen. Een tijd waarin onmacht, onzekerheid, overleven en veel bellen en regelen het ritme van de dag bepaalt en waarbij de zorg voor mijn moeder, al tien dagen helemaal alleen op de boot, constant aanwezig is. Haar gezondheid is inmiddels oké, maar de stress is enorm. Wij willen haar zo snel mogelijk hier hebben zodat we samen afscheid kunnen nemen van onze vader. De lockdown van Frankrijk en België is echter het zoveelste struikelbrok waar we doorheen moeten.‘’