Boeren hebben altijd wat te klagen

Boeren hebben altijd wat te klagen, dacht ik lange tijd. Tot ik zelf 1,5 hectare vol groenten, bloemen en bomen in leven moest houden. Meestal accepteer ik het weer zoals het is. Dat is ook beter, want anders wordt het toch niet. Maar toen vandaag de enorme hoosbui naar het oosten trok, maar besloot om vlak voor mijn streek af te buigen,  was ik niets anders dan een klagende boer.

Beregenen doe ik zo min mogelijk. Niemand wil veel water uit de grond trekken, maar ik wil pas geplante paksoi en net groeiende courgetteplanten ook niet kapot laten gaan. Dus leg ik dunne doeken die vocht vasthouden en fel zonlicht temperen over de kwetsbare gewassen. Bevloei de bedden die het anders echt niet redden. En koester de compostlaag die ik met verzuurde onderarmen deze winter op de tuin heb gebracht. Honderden kruiwagens vol organisch materiaal met beestjes en schimmels die de wereld onder onze voeten gezonder moet maken. En water moet vast houden.

Smalle bedden heb ik ook gemaakt. Van maximaal 75 centimeter, met aan weerszijden paadjes zodat je nooit op het zaaibed zelf hoeft te staan. Daardoor blijft de bodem los en ook dat helpt weer om het water vast te houden.

De inzet van deze winter maakt dat het allemaal net goed gaat komen. Met de vitaliteit van de tuin. En ook met die van de boerin.

Farmers walk heet de sportoefening die wel eens op mijn sportclub voorbij komt. Het komt eigenlijk neer op in beide handen een loeizwaar gewicht houden en een paar honderd meter lopen. Ik ben topsporter, verre van, maar die oefening kan ik als de beste.