Het diepe dal van een prachtige arbeiderswijk op een Arnhemse heuvel: ‘Iedereen weet alles van elkaar, maar je verraadt elkaar niet’

Als je zoekt naar een zekere bewoonster blijkt de Geitenkamp een gezellige volkswijk. Iemand heeft gezegd: ze woont op de hoek van de Bonte Wetering, tweede of derde huis. Maar die straat is lang en slingert zich de Geitenkamp door. ,,Bep, onze dorpskrant, weet het wel”, zegt iemand.

,,Nee lieverd, je zit verkeerd”, wijst Bep. ,,Daarachter, waar de trolleybus de bult op klimt, bij de huizen met de trapjes moet je zijn.” Aarzelend doet er een man open. ,,Ze woont hiernáást.” Hij stapt in het zonlicht. ,,Klop maar op het raam. Ze zal op de bank liggen.” Binnen in de kleine, donkere huiskamer komt een silhouet omhoog. 

,,Helma Mus?”

,,Ja?”

,,Ooit de buurtmeester?”

,,Twintig jaar lang.”

De Geitenkamp, je komt er praktisch nooit of je gaat er niet gauw meer weg. Een volkswijk uit 1920, aan de noordkant van Arnhem, door z’n hoge ligging ook wel ‘de Geitenbult’ genoemd. Landelijk in het nieuws gekomen door vuurwerkrellen, toen grote groepen jongeren met zware explosieven de straat opgingen. Een ‘witte’ volkswijk, met weinig allochtonen, oorspronkelijk gebouwd als een ‘tuindorp’, los van de stad. Met eigen winkels, scholen, een kerk, een marktplein.