Deze man van de lach heeft Nijmegen een volkslied vol weemoed geschonken: ‘Al mot ik krupe’

Op een eenzaam en weemoedig moment moet hij die woorden gevonden hebben. Niemand weet precies waar, niemand weet precies hoe, maar hij deed het. En nog altijd wordt zijn lied gezongen in cafés en stadions, op verjaardagen en na uitvaarten, en proosten mensen met die woorden van hem, Graodus van Nimwegen (1921-2000).

Al mot ik krupen op blote voeten gaon
Ik wil nog één keer Sint Steven heure slaon

Dat Al mot ik krupe is niet het enige lied van Graodus van Nimwegen, maar het groeide in ongeveer vijftig jaar tijd wel uit tot het officieuze volkslied van Nijmegen. Maar er is dus iets vreemds met die melancholische tekst, want de meeste mensen kennen Graodus juist als die vrolijke, opgewekte buutreedner met de klassieke rood-witte clownslach rond de lippen op de platenhoes.

Een man die, ook als hij gewoon de ongeschminkte Theo Eikmans was, verlovingsfeesten kon ontregelen door plotseling iemands stropdas af te knippen. Een man die de hele Wolfskuil liet schatgraven in de wijk omdat hij bloedserieus vertelde dat ie in dat verlaten grasveldje op een namiddag veel geld gevonden had.

Zo’n man.

Hoe kon uitgerekend hij dat wanhopige verlangen bezingen naar die platgebombardeerde stad, een stad die je zonder weggevaagde Zeigelbaan en verloren Varkensmarkt niet meer herkende? Waar haalde zo’n opgewekte man de woorden vandaan die uitdrukking gaven aan de hunkering naar iets wat niet meer was?