Als een groot Elvis-fan in een witte jumpsuit en met gel in zijn haren, als de jongen die zo afgeleid raakte door anderen aan tafel dat ie apart moest eten. Die drie jaar geleden een rotsmak maakte in de badkamer maar pijnlijk zweeg over zijn afgebroken tanden, die knuffelde met hondje Duke, geen vrienden had, maar wel altijd ‘mama, open doen’ riep als de deurbel ging.   

Lezers koesteren Job. En hoewel je de vraag wat je zou doen als je zo’n ernstig gehandicapt kind krijgt alleen kunt beantwoorden als het je overkomt, leerden Haverkamp en haar zoon ons al inclusiever na te denken voordat iedereen hier zijn mond ineens over vol had.

Dat ging bijna terloops, gewoon door er eerlijk, gedetailleerd en met veel gevoel voor humor, (op een andere manier kun je nauwelijks naar een offerte van 1800 euro voor een aangepast campingbed kijken), te beschrijven hoe Job opgroeide, maar altijd kind bleef.