De Nederlandse politiek is steeds meer in de ban van de terreur van de beeldvorming. Die doet denken aan de Japanse duizendknoop: hij woekert onstuitbaar voort, hak je er hier een wortel af, groeit er daar weer eentje aan. En eerlijk is eerlijk: dat is niet alleen de politici te verwijten, te veel journalisten doen er driftig aan mee, de Hilversumse talkshows voorop. Door te veel te kijken naar de politiek als spel, en te weinig aandacht te hebben voor de inhoud.

In de Volkskrant verscheen een voortreffelijk stuk over de gang van zaken rond Feike Sijbesma, de oud-topman van DSM die in het begin van de coronaperiode ineens werd aangesteld als coronatsaar. Met zijn geweldige contacten overal ter wereld moest hij regelen dat we genoeg mondkapjes en tests zouden kunnen kopen. 

Sijbesma ging druistig aan het werk, maar merkte al snel dat minister Hugo de Jonge en zijn ambtenaren wel goede sier met zijn reputatie wilden maken - kijk toch eens wat een hotshot we hebben aangesteld! - maar niet op zijn adviezen zaten te wachten. Het ging de minister om het beeld, niet om de werkelijkheid, was de conclusie van het stuk.