Politieman Roel zit thuis op de bank als plotseling de telefoon gaat: een collega vertelt dat bij hem een paar straten verderop een kindje in een zwembad is gevallen en dringend medische hulp nodig heeft. Omdat de hulpdiensten van ver moeten komen, vraagt de collega aan Roel of hij er met spoed naartoe kan.

,,Nog voor hij is uitgesproken heb ik mijn schoenen al onder de salontafel uitgevist”, schrijft de agent in zijn relaas. Nog geen minuut later zet hij zijn auto gierend tot stilstand op het trottoir voor de betreffende woning. Een ‘van kleur verschoten’ tiener begeleidt hem naar de tuin waar Roel een vrouw op het gras ziet zitten.

Ze huilt en houdt een doordrenkt kindje stevig tegen zich aan. Het meisje blijkt ongeveer een minuut of vijf weg te zijn geweest. ,,Tegenzin maakt zich meester van mijn lichaam. Angst”, herinnert Roel zich nog goed. ,,Op weg door mijn eigen voordeur was ik me er al van bewust dat een reanimatie in de meeste gevallen geen goed einde kent.”

‘Onder lichte dwang’ neemt Roel het kindje uit de armen van de vrouw, die logischerwijs volledig in paniek is. ,,Intens bedroefde ogen kijken me aan, met een ongekend schuldgevoel en een immense hoop op sussende woorden. Terwijl ik het kindje op haar rug draai hoor ik moeder zeggen dat ze al geprobeerd had te reanimeren.”

Plotseling voelt de agent een hartslag. Het kindje lijkt bij te komen en begint te rochelen. Roel bedenkt zich niet en komt meteen in actie. Met zijn vinger probeert hij wat laatste restjes maaginhoud te verwijderen. ,,Ik maak me zorgen omdat ik over het rochelen van haar longetjes heen nog geen sirenes hoor.” Het meisje blijft volgens de diender wel ademhalen en krijgt kennelijk voldoende zuurstof binnen.

Tot grote opluchting van de agent komen er ineens vier ambulanceteams met loeiende sirenes de straat inrijden. Het kindje krijgt ter plekke professionele medische hulp, maar moet wel met spoed naar het ziekenhuis. Roel maakt zich nog steeds ernstig zorgen. 

,,Toch weer die angst of het wel goedkomt. Terwijl de ambulancemedewerker voorbereidingen treft, trek ik het kindje haar natte, koude broek uit en wrijf haar hard droog en warm met de deken van de brancard. Moeder zit er naast en krijgt maar half mee wat er allemaal gebeurt.”

Roel probeert haar gerust te stellen, voor zover dat mogelijk is. ,,Ik weet niets anders te zeggen dan dat een ongeluk altijd in de kleinste hoekjes zit en dat ze haar hoofd supergoed koel heeft gehouden. Ik meen dat. Als ongelukken in grote hoeken zaten zagen we ze aankomen, konden we er wat aan doen. Dat voorrecht hebben we echter niet.”

Bij thuiskomst geeft Roel, hevig onder de indruk van de gebeurtenissen, zijn eigen zoon een extra dikke knuffel. ,,Ik kruip naast hem op bed. Ik voel zijn warme lichaampje in mijn armen en geniet van zijn verhoogde hartslag. Geniet intens van de warmte en het leven dat ik hier bij me heb.” Later op de avond hoort de agent dat het meisje het goed maakt en niet naar een specialistisch ziekenhuis hoeft. ,,Mijn zoon krijgt een extra laat en extra lang bedtijdverhaaltje.”

Het verhaal van Roel Timmermans zorgt voor een stortvloed aan positieve reacties op sociale media. Lezers uitten massaal hun respect en zijn trots op wat Roel voor zowel het kind als de moeder heeft gedaan. ,,Zit met tranen in mijn ogen dit verhaal te lezen, geweldig gereageerd en gelukkig goed afgelopen”, schrijft Vera Zwart. Lizette Waterval is het daarmee eens: ,,Onwijs veel respect voor deze agent! Agent ben je in hart en nieren. Klaar staan voor de ander!”

Het hele verhaal van Roel Timmermans lezen? Dat kan op de Facebook-pagina van Politie Nederland.