Oude Gelderse wielerbaan als katapult naar tijden van Post en Eden

,,Zie je die diepte? Hier hing ik met mijn handen aan de rand. Mijn fiets was al naar beneden gedonderd.’’ Het regent dat het giet. De wind blaast paraplu’s kapot. En behalve een Poolse auto die het terrein opdraait, is er deze stormachtige maart-dag geen leven te bekennen op het Wageningse recreatiepark De Wielerbaan. Toch straalt Gerrit Takken (74). De huidige inwoner van Epe is voor het eerst in jaren terug op de baan waar hij speelde als kind. Als hij rondkijkt op het druilerige vakantiepark verandert de verlaten piste die daar nog altijd ligt in het zonnige decor van een avontuurlijke jeugd. Ineens ziet hij zichzelf midden jaren vijftig na een val weer hangen aan de bovenkant van een van de steile bochten. Ternauwernood ontsnapt aan zijn eigen Wim van Est-moment.