‘Een pepernoot is géén kruidnoot, lul’

Alleen al de aankondiging waarover mijn bijdrage zou gaan leverde me in mijn omgeving gefronste wenkbrauwen op. ‘Hè, wat ongezellig’, zei mijn vrouw. Mijn onderwerp is tegenwoordig zo beladen dat velen er uit voorzorg maar niet meer over beginnen. Eén verkeerd woord en al dan niet verbale oekazes uit verschillende kampen vallen je ten deel.

Men citeerde Het Woordenboek der Nederlandsche Taal, oftewel - dat weten weinig mensen - het grootste woordenboek ter wereld (met tussen de 350.000 tot 400.000 woorden). In 1931 omschreef het WNT de pepernoot als ‘een klein gebak van meel en honing, suiker of stroop, met peper en andere kruiderijen, de grootte van eene hazelnoot en de gedaante van dobbelsteentjes hebbende, doch van boven meestal bolrond’.

‘Duidelijk’, zei mijn vrouw. ‘Een pepernoot is een pepernoot en geen kruidnoot’.

‘Ho!’ riep ik, want het WNT kwam met een aanvulling: ‘In Zuid-Nederland [wordt de pepernoot] ook als naam [gebruikt] voor eene soort van moppen [koekjes], kruidnoten.’

‘Zie je wel?’ zei ze. ‘Ga terug naar je eigen land met je pepernoot als kruidnoot, Belg’.

‘Racist’, riep ik terug.

Ja, het zijn ontvlambare tijden. Om de kampen bij elkaar te brengen, maken we voor vandaag een heerlijke kruidnotentaart. Of pepernotentaart, dat mag van mij dus ook.