Eten in restaurant waar je geen hand voor ogen ziet: ‘Erg frustrerend’

Eten bij het Bredase Zwart is net even een andere ervaring dan eten in een ‘normaal’ restaurant. Van begin tot eind zit je in een volledig donkere ruimte en je wordt bediend door visueel beperkte mensen. Hoe eet je als je je niet kunt oriënteren?

Het in 2016 geopende restaurant in Breda is het tweede ‘blind dining-restaurant’ van Nederland. Wat je eet, drinkt en hoe de dinerzaal eruit ziet, blijft tot het einde een geheim. Ook de site verklapt niks over de beleving: de menukaart bestaat bijvoorbeeld uit ‘een trio van ______, gebakken in de oven samen met en gecombineerd met een heerlijke saus uit eigen keuken. Of de huisgemaakte soep bestaande uit ______. Geserveerd met een krokant ______.’

Bij binnenkomst krijgen gasten de vraag alle lichtgevende apparatuur in een kluis te leggen. Telefoons, smartwatches, aanstekers: allemaal verboden. De gastvrouw verzoekt je vervolgens vriendelijk om plaats te nemen aan een tafel, waar een blinddoek en een doosje ligt. 

In het doosje zit een spel dat je geblinddoekt moet spelen: even de zintuigen op scherp zetten. Je krijgt enkele seconden om een puzzel (voor de leeftijd 0 tot 2 jaar) in elkaar te leggen. Blind puzzelen: deze uitdaging blijkt makkelijker gezegd dan gedaan, want bijna niemand krijgt het zo snel voor elkaar. 

Omdat je dus niet weet wat je gaat eten, is het viergangenmenu dat je krijgt voorgeschoteld een echte verrassing. Alleen bij allergieën of speciale diëten krijg je uiteraard iets anders. De ober vermeldt dat in het midden van de tafel een bak met bestek staat en begint met het opnemen van de drankbestellingen.

Dan begint het grote proeven. Noodgedwongen geef je je volledig over aan de chefs van het restaurant. Het voorgerecht komt op tafel. Is het warm of koud? Welke vorm heeft het bord? Hoe weet je wanneer je bord leeg is? Doordat de gasten letterlijk in het duister tasten, beleven zij de smaken en geuren nog intenser.

De een ruikt vis (is het nou zalm of tonijn?), de ander heeft het weer over spinazie. Over het algemeen reageren de gasten positief op de gerechten, enkelingen beschrijven het als ‘flauw’ en ‘niet bijzonder’. Bij Zwart kunnen ze rekenen op een kritische beoordeling van de gasten. 

Hoe langer je aan tafel zit in de donkere zaal, hoe meer je je bewust bent van het feit dat je écht niets kunt zien. Je hoort mensen om je heen giechelen en steeds harder praten - omdat je in het donker geen referentiekader hebt kunnen je hersenen geen inschatting maken van de afstand. Omdat je tijdsbesef verliest, lijkt de avond uren te duren.

,,Ik vond het erg frustrerend en had moeite met het eten. Hierdoor kon ik er minder van genieten’’, vertelt een van de gasten over de ervaring. ,,Na een tijdje vond ik het eten niet eens meer lekker en gaf ik de strijd op.’’ Door de hele onwennige situatie worden een aantal gasten misselijk, draaierig en beginnen vlekken voor hun ogen te zien. Je hersenen blijven altijd naar licht zoeken. Omdat de hersenen gewend zijn dit altijd te vinden, gaan ze vlekken produceren en daardoor denk je dat je licht ziet, zo legt het restaurant achteraf uit. 

Na ruim twee uur is het tijd om terug te gaan naar de verlichte barruimte. Het is weer even wennen om geconfronteerd te worden met het felle licht, maar de bezoekers reageren wel opgelucht. ,,Twee uur lang niets zien was lang genoeg’’, stelt een van de gasten.

Volgens het restaurant ervaart iedereen ‘donker’ anders en 80 procent vindt het uiteindelijk donkerder dan verwacht.  Aan het einde van de avond toont een presentatie op een tabletscherm de gerechten die je hebt gegeten.

,,Het was een bizarre, maar ook een bijzondere ervaring’’, zegt een bezoeker over het dineren bij Zwart. Je beseft hoe knap het is dat de visueel beperkte obers de gehele avond zo positief en vrolijk blijven, terwijl je zelf een frustrerende avond beleeft waarin je compleet de controle uit handen geeft en je letterlijk en figuurlijk geen hand voor ogen ziet. ,,Petje af voor de bediening.’’