Elf dagen heb ik nu niks dierlijks gegeten. Geen vlees, zuivel en eieren. De nieuwsgierigheid naar wat het doet met mijn lijf en hoofd en het besef dat plantaardig eten minder belastend is voor de planeet heeft me dit doen besluiten. In januari eet ik alleen planten. 

De reacties zijn pittig. Nieuwsgierigheid en steunbetuigingen van mensen die hetzelfde overwegen, maar ook  mannen die me foto's sturen van vrouwen met snorharen en me waarschuwen voor de gestage afname van mijn ronde billen. De mensen die echt bang zijn dat ik ze hun slavink afpak, geven me nog een week, dan moet ik duizelig worden wegens vitaminegebrek en ter aarde storten.

Ik ga mijn twaalfde dag in dus. Ik voel me prima. Fris, maar niet frisser dan anders. Mijn gewicht is hetzelfde, eerder iets zwaarder, ik slaap zoals altijd en ik heb het weekend 17 kilometer in rap tempo gelopen, maar dat kan ik ook op een biefstuk. Ook ben ik nog rond waar het hoort.

Punt van aandacht is wel het (gematigd) vleesetende gezin. Terwijl ik zaterdagavond met glans de kaasplank bij een vriendin in de straat weersta, stopt de shoarmascooter bij onze voordeur. De geur van döner kebab en smeltkaas bij thuiskomst laat niets te raden over: dit doe ik heel alleen.