Niet alleen in Huissen, dat kampioen is in het bedenken van jaarlijkse evenementen, maar de hele Betuwe kent zulke repeteergebeurtenissen. Van takkenzwaaien in Gendt, tot bierpulschuiven in Valburg of het omdopen van een kerkdorp in Madriel.

De kracht van een traditie is de herhaling. Het is meteen de zwakte want twee keer niet is daarmee ook een traditie. Als iets opnieuw de mist ingaat dreigt een roemloos einde. Zo is er dit jaar per traditie geen bloemenmarkt. De vierdaagse gaat naar goed gebruik niet door. Paasvuur? Wat was dat eigenlijk? En viert de koning zijn verjaardag nog wel, of zit-ie in Griekenland?

Maar bepaalde tradities verdwijnen nooit. Zoals het zinloos verzet tegen windmolens, het wegwuiven van protesten tegen dijkmotoren en de maandelijkse onthulling van een oorlogsmonument. Gelukkig maar, want een Betuwe zonder gebruiken is als bloesem zonder nachtvorst.

Zelf kreeg ik deze week de eerste C-prik. Over ruim een maand weer een. Nu die andere tradities nog.