Met bijna schaamteloos, maar ook aanstekelijk enthousiasme brengen zanger-bassist Gianni Aiello, gitarist Grant Mullen en drummer Henry LaVallee op ‘The Shadow’ no-nonsenserock die verraadt dat ze goed naar met name de Engelse muziek van de jaren zeventig, tachtig en negentig hebben geluisterd.

Het driemanschap komt uit Seattle, de stad van de grunge en van groepen als Nirvana en Soundgarden. Zijn debuutplaat ‘Sluff’ werd geproduceerd door Steve Fisk, die met beide legendarische bands werkte. 

De opvolger is onder leiding van Chris Funk opgenomen. Hij laat de voor het merendeel puntige rocksongs fris klinken, met een prominente rol voor het fuzzy gitaargeluid waar Naked Giants ogenschijnlijk weg van is. 

De felle aftrap ‘Walk of doom’ ademt de punkrock van de Buzzcocks en The Ramones. ‘High school (don't like them)’ gaat ook in de hoogste versnelling voort, met halverwege een weird instrumentaal intermezzo waarin de fuzzgitaar psychedelisch tekeer gaat. 

‘Take a chance’ is een pakkend rock ’n roll-moppie met een riff die zich in je oor wurmt en en refrein dat net zo blijft hangen. Het ingehoudener ‘Turns blue’ is een kruising tussen de nieuwe romantiek van de jaren tachtig en de britpop van de jaren negentig, waarop Naked Giants onmiddellijk weer een vuige gitaarrocker laat volgen, in de vorm van ‘(God damn) What I am’.  

Ronduit humoristisch wordt het met ‘Television’, dat niet anders dan geschreven kan zijn met ‘Zenyatta mondatta’ van The Police op de draaitafel. Het is alsof je Sting, Andy Summers en Stewart Copeland zelf een nog onontdekt nummer uit eigen huis hoort spelen. Dit moet als ode bedoeld zijn. 

Naked Giants eindigt met de bluesy punkrocker ‘The shadow’, met halverwege een flinke versnelling en het sfeervolle slotlied ‘Song for when you sleep’. Het elftal van Naked Giants heeft niet veel meer om het lijf dan de nadrukkelijke sporen van het verleden, maar het speelt leuk.